Pusta ulica

Nad miastem nie ma już mgły, jest krew i łza.

Nie podnieca, choć się łasi, i nawet za bardzo o to

dba, ta kurewsko ładna – moja cyganka.

Oburzona(?), że nie te słowo, a jakie,

kurwa,

mają być?!

Wychowała mnie ulica, prawie cała dana im

we władanie. Wiosną znikali – i właśnie ta pustka

zapadła mi w pamięć najbardziej.

Kradłem morwy, czereśnie, rzygałem

porzeczką.

Jesienią wracali. Jakże inne stawało się życie.

Muzyka i taniec, nocne wypady za miasto. Matka

dostawała szału, ale ja żyłem.

Ktoś kogoś, nieczyste zagrania, moje

dojrzewanie.

Jak miała na imię, dlaczego właśnie ona? Erekcja,

i próby zaistnienia. Kto dziś potrafi to sobie wyobrazić?

Nigdy niczego nie dostałem za darmo.

I ta cyganka też nie była moja.