Pustka

Nicość aniżeli pełnia, pełnia obojętności

Melancholijnie opatula całe ciało

Dlaczego znów? - Pytam

Natłok pytań w ciszy umiera

Przychodzi nieoczekiwanie i obezwładnia codzienność

Niekończąca się walka z szarą rzeczywistością

W labiryncie ciszy, gdzie echo milknie

Ciągła bitwa, a w sercu nadal tkwi pustka

I znów nów

I znów pytanie - Dlaczego?

Ciężar myśli mą duszę przygniata

W oddali zaległa cisza jak tkwiąca w mym ciele pustka.

05 IV 2024r.