Pustkowie

Znam miejsce, gdzie słońca nie ma

Księżyc wstydzi się blasku

Gwiazdy zmieniły się w pył drobny

Niewidoczny dla ludzkich oczu

Cmentarz zapomnianych marzeń

Niedotrzymanych obietnic

Celów pod grubą warstwą kurzu

I wypalonych słów od niewypowiedzeń

Gdzie strach nie chce przebywać

Bo w przezroczystej tafli łez

Dostrzegłby nagą ponurość siebie

Przestraszyłby się własnego istnienia

Gruz z cegieł budowanych wiarą

Podtrzymywanych kiedyś złudzeniem

Leży ułożony w kształcie nienawiści

Zbiorowość samotnych myśli

Tu moje serce gradem wspomnień zranione

Pomimo niesłyszalnego pragnienia życia

Każdy dzień wydaje się być taki sam

Pozbawiony nadziei na wskrzeszenie