Pusty pokój

Twoje buty stoją w kącie jak dwa grobowce,

czekają na stopy, które nigdy nie wrócą.

Twoja cisza wpełza w ściany,

rozsadza je od środka jak rdza.

Niebo ma kolor popiołu,

a ja uczę się oddychać wśród martwych godzin.

Twoje dłonie – pamiętam je ciężkie jak siekiera –

teraz są tylko cieniem pod powieką.

Każde słowo, które wypowiadam,

rozpada się w gardle jak szkło.

Czy słyszysz mnie z miejsca,

gdzie światło jest ostrzejsze od krzyku?

Nie znam cię już.

Został mi tylko zapach twojego płaszcza,

zlepiony z dymu i zimy.

Został mi tylko twój brak –

cięższy niż cała ziemia.