Remont umysłu

Nad siwoszarą smugą cienia błyszczy smutek tamtej chwili. Wpatrzone we mnie szpary drewnianej podłogi, zdają się zasypywać kurzem pytań ze snów wyczytanych…

-Jak mogłaś?! -pytają- Dokąd zmierzasz nieczule?!

Niechęć odpowiedzi jest większa niż natarczywość kurzu lepiącego się do włosów.

Poskradałam zmysły pokoju o szarym wnętrzu, ułożyłam w głowie burdel ze starych uczuć radości i cierpień,

poszłam po farbę dobrego uczynku, wymalowałam ściany umysłu na kolor jasnobrudny od myśli i czekam aż wyschnie.

Coś zmienić tu trzeba- tchnąć życie w te wnętrza- dobry uczynek niedobrze maluje…

Kto dał mu prawo, by tak się nazywać?! W błąd człowieka wprowadza i niepotrzebnie frustruje!

Wstaję więc ospale bez chęci do zamian; nanoszę poprawki. Dostałam farbę od chęci istnienia

i długim ruchem milczących dłoni maluję ściany umysłu na jasnoniedbale. Ładny to kolor. Szpitalny.

Czysto tu chociaż….

Przytargałam szafkę od Matki Nadziei, ułożyłam od nowa myśli na sennym regale

-jedna na drugiej,by dzień ich nie brudził. Przesunęłam łóżko z marzeń nierządnych,

wtargałam na palcach niewiary cierpliwość obłudną

i patrzę…

Niby tu schludnie, niby jest dobrze, jednak architekt mądrości na gwałt by się przydał.

Artysta Miłość obrazy maluje złotoszczęśliwe, srebrzystoradosne- kupię więc kilka,

na ścianach rozwieszę- pustkę umysłu sztuką zapełnię. Wieszam i płaczę…

Ciężki ten remont