Rezurekcjonistka

nie miej za złe tego określenia. naprawdę tak

cię widzę: jako uzdrowicielkę z zimna, podziemności,

z tego, co przyrodzone i właściwe niedojrzałym

szczylom (nie walnę przecież wymyślonym właśnie

słowem Odsamotnicielka, bo jest co najmniej

grafomańskie i kuriozalne).

oto mały ja, wygrzebany do celów anatomicznych

z dziecięco- i wczesnonastoletniej nory, wydarty

na powierzchnię z ukrytego państwa Pustka,

we dnie proklamuję świetlistą republikę,

by nocami restytuować monarchię.

bo zaiste samotność jest bezkierunkowym i

bezdennie głupim złem, a cieszyć się z wynikającego

z niej braku problemów, to jakby w wariacki

i odrażający sposób dążyć do pozornego źródła,

dajmy na to zamiast kupić i delektować się

smakiem mlecznej wedlowskiej czekolady...

rozkopać grób założyciela fabryki, Karla Ernsta

Heinricha Wedla – i ssać jego nadpróchniałe kości

rozkoszując się kontaktem z materią, którą w

szaleńczym oczadzeniu uzna się za Esencję,

Świętą Pierwotność.

albo jakby uważać, że na przykład wyłącznie

pierwsze modele aut są "oryginałami",

że liczą się jedynie golfy czy astry "jedynki",

a następne generacje, "trójki", czy inne

"stadia rozwojowe", choćby i powstawały na

tej samej linii montażowej – to jedynie jakieś

wariacje-mutacje, tyleż brzydkie, co niewarte uwagi

(wiesz, do czego piję. opowiadałem, jak mając

kilka lat i jedynie dwa kanały w telewizji

naoglądałem się siakichś durnych telenowel,

których tytułów nie pamiętam, Żar młodości

albo co – i uznałem, że dramaty, jakie przeżywają

dorośli przez te obrzydliwe związki, absolutnie

nie są mi potrzebne, że skórka niewarta wyprawki

i co jak co, ale ja, spokojnoluby prowolnościowiec

oszczędzę sobie wszelakich dramatów,

absolutnie nie będę się ładować w żadne tego

typu bagna, dla pokoju serca i umysłu

do końca życia będę sam, czytaj:

wolny od uczuciowych gehenn).

właśnie tak widzę nasz związek: jako najgłębsze

dopełnienie. bo jestem papużką złączką,

która jedyne czego pragnie, to latać jak najwyżej,

najdalej od ziemi.