Rozdaje róże, te szare I białe.

Rozdaje róże, te szare i białe.

Te duże i małe w bukiet pozawiązywane.

Upada jedno i rodzi się drugie.

Upadają dwa i rodzą się cztery.

Opada cztery i rodzi się osiem.

I tak ciągle, i tak ciągle.

8, 16, 27, 56

Coś się łamie, coś się kruszy.

Tym większy im dłuższy.

Się rozpadam i wywaracam.

Z pamięci wypadam.

Dwie monety i dwie strony.

Cztery monety osiem stron.

Ile rąk? Ile rąk?

Ciągle większy, ciągle cięższy.

Taki długi, ciągle szerszy.

Jedna liczba w każdą głowę.

Podwojona, potrojona.

Taka wieczna ! Taka wieczna!

Ciągłe cierpienia, ciągły strach.

Agonia ubywających lat.

Ciągły płacz, ciągły strach.

Tylu martwych, ilu lat.

Nic nie widzę, nic nie czuję.

Nadal liczę, literuję!

Z każdą różą bliżej grobu.

Rzucę tu! I rzucę tam!

Jedno odbicie i jeden cień, jedna róża a płatków sześć.

Jedna dłoń, w niej palców pięć.

Ile zjesz? Ile zjesz?

Jeden stopień, za nim drugi.

Jedno dziecko, za nim grób.

Jedna brama, za nią niebo?

Duszę się! Duszę się?

Dwa oddechy jedna myśl.

Jeden oddech i jeden krzyk.

Krzyków trzy, jedna dłoń.

Dwa odbicia i jeden cień, dwoje oczu w jednym śnie.

Ciągle mniejszym ciągle większym.

Więcej stron, mniejszy kąt.

Trzymam się balustrady, w dłoni trzymając kwiaty.

Schodzę z tej różanej klatki schodowej.

I rzucam się w kwiaty.

Kropla po kropli kropi mi po głowie.

Obmywa mi czaszkę kleiste i czerwone.

Rodzi się pierwsza a za nią druga.

Rodzi się trzecia a za nią szósta.

Z każdego płatka opada kropla, każda kropla leje mi się z rąk.

Jeden kolec i dwoje palców.

Jedna róża i kropli dziesiątki.

Ile jeszcze. Ile jeszcze.

Ciągły strumień, ciągły deszcz.

Dwoje rąk, ulew pięć.

Jedna róża pod nią kałuża.

Bukietów pięć, jeziora część.

Och głęboką. Tak głęboka.

Brodzę w niej kolanami, zalewam się czerwonymi potami.

Całe spodnia mam zalane, kolana umorusane w tym kale.

Mego grzechu, moje róże nie przebłagane.

Kropla jedna. Kropla druga.

Bo kto kupuje szare róże?

Kto patrzy za tymi białymi?

Mojej duszy odbicie ochydne.

Cień ciała, odwrotność słowa.

Nogi za torsem, torso za głową.

Coraz wyżej, coraz szybciej.

Tonę! Tonę!

Z każdym oddechem piję coraz więcej.

Więcej róż, więcej dziur.

Piję krew, ona krzyczy tysiącami.

Jeden łyk, a ja płaczę z tysiącami.

A na demną głowa, czaszka z tym krzyżem na przedzie.

Podpora jedna na całe ciało, jeden róg i dwa ramiona.

Ławka za ławką, trąba za trąbą. Na ścianach mokną witraże.

Krew znika, cała złość i trwoga.

Z jego ran pojawia się woda, daje mi spokój ducha, w miłości.

Moja jedna prośba.

Ledwo widzę, ciemno widzę.

Błagam proszę, weź moje róże.

......................

Po co je trzymam?

Czemu je trzymam? To brzemię, katorga.

Czemu na mnie patrzysz?

Spójrz mi w twarz, nie patrz na moje ciało.

Czego chcesz?

Czego porząda twoje ciało?

Dam Ci to, ten bukiet, ten szary i biały.

Nadal ci mało?

Oddam ci moje ramiona, moje serce i oczy.

Sny i słowa.

Gdzie jest ona?

Moja muza, uzależniona?

Droga i mur o który biję głową?

Co robię w tym ogrodzie?

Czyje są te dłonie?

Dla kogo istnieję?

Czy jestem stopniem po którym ktoś przejdzie w Zbawienie?

Ale Czemu?

Dlaczego?

Przecież nie chce!

To ochydne przedstawienie, w którym nie odgrywam roli.

Ten taniec trupa z wymysłem.

Dziecka z wyobrażeniem dorosłości.

Skazańca ze słowem wolności.

To dziwne.

Że nawet jeśli zostałem stworzony żeby patrzeć na te ogrody.

To nadal nie spełniłem swej roli.

Ponieważ te róże są białe.

Ta ziemia nie rodzi czerwieni, dlatego interesujesz się mym ciałem?

Ta ziemia, te ręce nie rodzą róż czarnych, czy dlatego zatraciłem się w tych numerach?

Ciągłe ogłupienie i trans, osłupieniem we wiecznych różach, ich płatkach i stronach.

To moje zafiksowanie nad swoją rolą w tym świecie które utrzymuje mnie świadomym.

Bo czemu inaczej zostałem stworzony?

Niż żeby służyć i kochać to co jest na demną?

Bo po co inaczej, te twoje spojżenia za moim ciałem?

Czemu je tak bardzo pragniesz?

Spójż mi w twarz! Spójż mi w oczy!

Czemu broczysz, spojż mi w oczy!

Nadal gapisz się za tymi różami...

Wszyscy jednak jesteśmy luantykami.

Patrzymy w niebo i szukamy roli.

Tą którą nadał nam Bóg, tego powodu czemu urodziliśmy się teraz.

Nie jutro czy wczoraj.

Szukamy roli w nieskończonści i perfekcji, albo chcemy żeby ona nam ją nadała.

Szukamy i patrzymy wszędzie w poszukiwaniu odpowiedzi.

Ilu zostało z synów Noego?

Nie, nie tych. My nadal jesteśmy pod wodą.

Choć kochani przez stwórcę, nadal nie znajdujemy celu.

Może kocha nas tak bardzo że zwyczajnie nam go nie nadał.

Gdyby nie te krwi jeziora, nie miał bym czym podlać tych ułomnych kwiatów rozpaczy.

Choć wszystko koło nas płonie w tym chaosie.

Udajemy normalności, chodujemy iluzje, te szare chwasty.

Chowamy się za płotami ogrodów, za róż polami żeby tylko zapomnieć że wszystko się na nas wali.

To jest tak ludzkie. Usunięcie czegoś w imię roli, choćby własnego odbicia.

Zezwierzęcenie w imię wymysłu.

Dlatego moje ogrody są kłamstwami.

Nigdy to nie były ogrody.

Bo kto na księżycu stawia płoty?

Kto sadzi w nim kwiaty?

I dlaczego nie wstawił w nich ławek?

Bo to są groby, groby tych bez roli.

Bez żadnej woli, nie na tyle głodnych żeby tonąć, ani na tyle szalonych żeby próbować rozłupać gwiazdy nożycami i spłonąć.

Groby tych zbyt kochanych, zapomnianych.

A ty nadal się na mnie gapisz, tak bardzo pożądasz mojej roli?

Mojej maski nadanej mi przez Boga?

Wiesz, nie mam twarz, urodziłem się z tą maską.

Ale ta maska się zmienia, czasami jej niemam, częściej jest długa jak słup.

Ale częściej rosną w niej kwiaty.

Jakby nie można było bardziej napluć mi w twarz.

Szczęśliwie szybciej stracę zmysły niż odzyska je ziemia po której chodzimy.

Kiedy ta wstanie i wpadnie w identyczne zafiksowanie.

Ach ochydności.

Ostatni tańcu ludzkości.

Dzieci dziedziczące grzechy ich ojców.

Ich rolę w tej krwawej pożodze.

Wszyscy upadli, ich dzieci nigdy nie wstały.

Choć widzą się tak wysoko.

Popełniają te same zbrodnie, kryjąc się chwastami.

Jedyną opcją dla ludzkości jest śmierć w samotności, składanie pokłonów i modły że nieskończą zjedzeni.

To jest moment na zmianę.

To co nowe musi umrzeć.

Zniszczenie jedyną szansą na odkupienie.

Wszyscy ci więksi tańczą w mych ogrodach.

Depczą me róże i upadają martwi stając się nawozem.

Taką im Bóg nadał rolę.

Czy to nie jest samolubne?

Tworzyć swoje magnum opus nie dając mu celu.

Czyniąc go cierpiącym przez egzystencję o którą nie prosił.

Wpychając go w rolę której nie jest świadomy.

Zostawiając go żeby sam się w niej połapał.

Oblewać nas miłością, której my nie jesteśmy w stanie zobaczyć.

A pod koniec sztuki umieramy, tak samo nieświadomi jak na jej początku.

Nadając im cel bez którego nie istnieją.

Jak możemy tak żyć?

Do czego właściwie służymy?

Czy naprawdę do mnie są tylko te ogrody?

Czy naprawdę urodziliśmy się żeby zabić to co za nami?

Czy żeby jak oni gnić w stagnacji?

Bóg nas kocha, ale w tej miłości giniemy.

Widziany milonami rzeczy, w każdym oku znajduje się inny obraz jego twarzy .

Ale w istocie zostaje ten sam w swojej duszy.

Każdy widzi swą i czyjąś rolę jako coś innego, nie widząc liny na której wisimy.

I tak leżymy pod kwiatów parasolami.

Bo ja wiem, ja tylko rozdaje róże.

Te szare I białe.

Tak się dzieje jak się rodzi wymysłem, nie zjedzony, nie spalony trwam martwy.

Powiedz mi proszę.

Czy weźmiesz moje róże?