Rozdarte pejzaże wspomnień.

Każdy chciałby mieć kogoś, komu potrafi zaufać. Niestety prawdziwa przyjaźń zdarza się raz na milion. Można mieć znajomych kilkanaście lat ale z czasem okazuje się, że ta osoba wbija ci nóż w plecy w najmniej oczekiwanym momencie. I dlaczego to teraz piszę? Otóż dlatego, że znam to z autopsji i chciałabym się tym z Wami podzielić. Może nie jestem już zbyt nowoczesna i ktoś mógłby pomyśleć że prawię morały względem młodszych i mniej doświadczonych osób ale uwierzcie mi - podróż w czasie w jaką was zabiorę zapadnie Wam w pamięć na długo. Może więc zacznijmy od początku...

Przyjeżdżając do Anglii, do mojej niewielkiej rodzinnej wioski, chciałam skakać z radości, co akurat nie wypada kobiecie w moim wieku. Tak bardzo cieszyłam się że odwiedzę moich rodziców, dawno ich nie widziałam. Niestety wykształcenie ma i dobre i złe strony, ale cieszę się że mam to już za sobą. Na ironię, od dziecka marzyłam aby wyrwać się z tego miejsca, lecz z biegiem czasu chyba każdy zatęskni za domem, a przede wszystkim za gorącym obiadem matki i ciągłym żartowaniem, a także narzekaniem ojca na ludzi z wyższych sfer, którzy nie potrafią poradzić sobie z wymianą kół w samochodzie. W listach, które mi wysyłano matka marudziła na brak mojej obecności ale wiedziałam że byli ze mnie dumni. Nie każdego stać na tak drogie opłacanie nauczania tym bardziej, że średnia klasa nie uchodziła za najlepszą, z czym mogłabym dyskutować znając moją przyjaciółkę od dziecka - Angelikę Meyer, która mimo swoich umiejętności oraz logice niejednego uczonego, uprawiała pole wraz z braćmi. Taka szkoda że nie mogła pojechać ze mną, niestety brak funduszy ktore inwestowała w leki chorej matki nie pozwoliły jej rozwinąć skrzydeł. Przykro mi też czytać było ostatni list przysłany do Francji z wiadomością, że Angelika została sierotą, a ja nie mogłam przybyć na pogrzeb. Wiem, że strasznie to przeżyła, ale teraz biorę sprawy w swoje ręce - i to nie jest żadne kłamstwo, ponieważ zamierzam prosić się o pracę do naszej malutkiej szkoły dla dzieci.

Wychodząc z powozu zahaczyłam moją ulubioną tiulową sukienkę w kolorze moich błękitnych oczu o jakiś mało widoczny odłamek stali w aucie. Mężczyzna który mnie przywiózł zaśmiał sie, że nawet nie wiedziałam jak nazwać ten element - który niestety znów uleciał mojej pamięci - i podążył do tyłu za podaniem mi moich mizernych bagaży. Co ciekawe, nie przejął się moim sfrustrowaniem. Przecież nie każda kobieta zna się na pojazdach tym bardziej, że jedyne co mnie na teraz interesuje to krajobraz. Pożegnając się z moim niezbyt miłym woźnicą, pomaszerowałam wzdłuż wąskiej drogi przed siebie...

Nic się nie zmieniło przez te 3 lata. Ojciec majstrował coś w szajerku, do którego na nieszczęście Dina, naszego niedużego, czarnego kundelka, było straszną trwogą nie móc wejść do środka i być blisko swojego pana. Matki nie widać, pewnie jak zwykle szyje coś w swojej malutkiej pracowni, którą przeznaczyła po śmierci mojej zmarłej siostrzyczki Anny. Kiedy więc weszłam do środka, a cisza jak makiem zasiał - przywitałam się do pustego domu, w którym po dosłownie sekundzie przywitała mnie matka ze złocistą wełenką w dłoni. Jeszcze nigdy nie widziałam jej tak wzruszonej a zarazem wesołej.

- Guseppe! Sara wróciła! - wykrzyczała przez okno tuląc mnie kilka minut. Po chwili zjawił się tatuś z błyskiem w oczach, zadowolony.

- Córeczko - powiedział - jak miło cię znów widzieć!