Ocieplenie cudu

Przez kilka tygodni dziecko leżało w łóżku, skulone w starym, prawie zbutwiałym kocu lub wyczerpane nieznośnym upałem, marniejąc z myślami o tym, kto pomoże rodzinie w polu, bo życie chłopa jest ciężkie - głód i zimno mogą zagrozić.

Nieznajomy pojawił się przed dzieckiem, albo jako wizja, albo jako rzeczywistość. Biednie ubrany, z nieco surową twarzą, nagle powiedział czułym głosem:

- Wracaj do zdrowia, mój mały przyjacielu.

I postawił na stole nieatrakcyjnie wyglądający dzbanek.

- Podgrzeję ci go - powiedział nieznajomy, wrzucając do dogasającego płomienia pieca kilka polan z nieznanej wiązki drewna opałowego, gdyż rodzina nie miała dość pieniędzy nawet na nie.

Polana szeleściły, a chatę rozświetliło ciepłe światło, które uspokoiło zmartwiony niekończącymi się trudami umysł dziecka. Chwilę później nieznajomy przyniósł dziecku ciepły dzban:

- To dla ciebie, mały.

Dziecko spojrzało do wyciągniętego dzbanka - było w nim jasne mleko. Dziecko wzięło łyk mleka i poczuło senność, ale nie ból; to było tak, jakby zapadało w mocny, ale świeży i wyraźny bajkowy sen.

Rano dziecko obudziło się wcześniej niż zwykle. Jego rumieniec płonął zdrowiem, a nie cierpieniem, i wypełnił chatę szczęściem - tak szczęśliwa była rodzina!

Później rodzina dowiedziała się, że nieznajomy, który odwiedził ich dziecko w potrzebie, był wielkim czarodziejem, który pojawił się więcej niż raz, aby uratować szczęście innych.