Rozłąka

W gąszczu ludzkich uczuć

rozstanie

z niegdyś ukochaną niewiastą

jawi się jako próba godna Minotaura labiryntu.

Jak rzekł Rilke:

„Kochać drugiego człowieka

to najtrudniejsze z naszych zadań”

– a jego kres wymaga nie mniej męstwa.

By rozłąka przebiegła bez zbędnego bólu,

należy najpierw oddać hołd wspólnej historii,

szanując splot wspomnień.

Następnie,

w szczerej,

lecz łagodnej rozmowie,

wyrazić potrzebę rozstania

– nie jako zerwanie,

lecz jako rozkwit odrębnych dróg.

Czas refleksji,

wsparty radą bliskich lub mędrców,

ukoi serca.

W końcu,

choć melancholia naznaczy ten akt,

otwiera on wrota do samopoznania

i nowych

początków.