ROZMOWA

To był jasny, pogodny dzień, kiedy Anna zobaczyła swojego starego przyjaciela Marka siedzącego na ławce w parku. Nie widziała go od lat, a jego widok od razu wywołał uśmiech na jej twarzy. Podeszła bliżej, liście chrzęściły pod jej stopami, a Marek odwrócił się, rozpoznając ją od razu. Jego oczy rozbłysły radością.

"Jak się czujesz?" – zapytała Anna, siadając obok niego. Jej głos był ciepły, jakby chciała ogrzać nim ten jesienny dzień.

Marek uśmiechnął się lekko, ale w jego oczach widać było zamyślenie. "Dziękuję!" – odpowiedział. – "Ostatnio dużo myślałem o szczęściu. Wiesz, czuję, że coś ważnego w końcu do mnie dotarło."

Anna spojrzała na niego z ciekawością. "Czy możesz mi coś więcej o tym powiedzieć?" – zapytała, przesuwając się bliżej, jakby chciała lepiej usłyszeć jego myśli.

Marek popatrzył na niebo, gdzie leniwie płynęły chmury. "Kiedyś myślałem, że szczęście to coś wielkiego – sukcesy, rzeczy, które możesz mieć. Ale teraz widzę, że to bardziej te małe chwile, jak siedzenie tu z tobą. One są najważniejsze."

Anna pokiwała głową, jakby jego słowa znalazły echo w jej własnych myślach. "Masz rację. To jak zapach kawy rano albo uśmiech kogoś bliskiego. Niby nic, a cieszy."

"Tak!" – Marek ożywił się. "Właśnie o to chodzi. Te drobiazgi dają radość, której nie kupisz za żadne pieniądze."

"Dziękuję, że się tym podzieliłeś" – powiedziała Anna cicho, spoglądając na niego z wdzięcznością. – "To piękne, co mówisz."

Marek uśmiechnął się szerzej. "To była dla mnie czysta przyjemność" – powiedział. – "Rozmowa z tobą zawsze sprawia, że czuję się lepiej. Brakowało mi tego."

"Rozumiem" – odpowiedziała Anna, czując, że coś między nimi się zacieśnia, jakby ta chwila była więcej warta niż wszystkie słowa. – "Mnie też brakowało takich momentów."

Siedzieli jeszcze przez chwilę w ciszy, patrząc na park i ludzi wokół. Nie musieli nic więcej mówić.

Oboje wiedzieli, że prawdziwe szczęście to nie coś, co trzeba gonić – ono po prostu jest, w takich zwykłych, szczerych spotkaniach.