Różne oblicza tego samego

Wielotysięczne strajki, gromadne protesty w roztańczonej formie poloneza na zmaltretowanych ulicach naszych miast i miasteczek, są to odpowiedzi przebudzonej i dotychczas milczącej większości. Odpowiedzi na pytania: kto doprowadził do sytuacji, że kwiat młodzieży znalazł się na ulicach i protestuje pomimo wirusowych zagrożeń nie chcąc spylić z naszego raju do prawdziwej Europy w poszukiwaniu wolności?

Kto część tego „kwiatu” przyuczył do hołyszowskiego patriotyzmu wyrażającego się w zbrojnych walkach, natomiast nie zadał sobie trudu, by się nie uchylał od rzetelnej pracy na rzecz swojego kraju? Kto, zamiast odpowiedzialnego i tolerancyjnego współdziałania wszystkich ludzi dobrej woli, wzywa do demonstracji w obronie własnych urojeń, kto podsyca wrogość. wykopuje wojenne topory, dzieli naród i prowokuje go do wzniecania coraz to większych pożarów w okresie szalejącej zarazy?

Pytania są tak samo znane, jak odpowiedzi. Dziwi mnie tylko, że mimo iż jakkolwiek znane są od wielu lat, to ujawniły się DOPIERO TERAZ. W takiej chwili. W momencie, gdy należałoby wystrzegać się wychodzenia na ulice.

*

Być może historia odkryje, dlaczego pierdykło akurat w tej chwili. Być może owo zdarzenie tłumaczyć będzie gadką o rozlanym mleku lub skrajną determinacją, co na jedno wychodzi. Nie wiadomo.

Na razie wymądrzają się na ten temat różni analizatorzy zdarzeń wymykających się jakimkolwiek analizom. A więc publicyści – chałupnicy prowadzący akademickie spory o to, kto pierwszy puścił bąka. Miotający ozdrowieńczymi receptami na najbliższe zaś.

Być może jacyś nieuleczalni optymiści doczekają się wyjaśnienia za pięćset lat. Jednak w rozsądnej przyszłości nie zachodzi taka możebność; na razie spod ziemi wyrastają wściekłe hordy ekspertów od wnikliwego gaworzenia o niczym.

Nieoczekiwanie pojawia się w nich odkrywcza myśl, że wreszcie mogą otwarcie objeżdżać tych, wobec których obawiali się dać głos. Ze swadą więc i znawstwem okrutnym podejmują się zwerbalizowania zjawisk niemożliwych do werbalizacji. Pospiesznie rejterują z zajmowanych stanowisk, a zmieniając klubową liberię oraz gacie pełne strachu rżną spolegliwego palanta.

Tragicznie zabawny jest fakt, że dzisiejsza opozycja zachowywała się podobnie do rządzących obecnie. Ludzie, którzy teraz są jej filarami stając się surowymi recenzentami obecnej władzy, rządzili podobnie. Co prawda nie w tej skali, z trochę większą elegancją i nie tak jawnym nepotyzmem, ale jak nad Kaczyńskim zgromadziły się groźne chmury z piorunami, tak onegdajszymi czasy wisiały one nad każdym z nich.

Nie zaryzykuję utraty rękawów od kamizelki, gdy powiem, że od początku obalenia PRL wszystkie rządy bez wyjątku przyczyniły się do obecnie uwidocznionych zaniedbań, poniechań i wypaczeń; obojętnie, czego dotkniemy, to szwankuje. Kultura leży i kwiczy.

Nauka, programy edukacyjne, źle zorganizowana i jak zwykle niedoinwestowana służba zdrowia, nie mają siły na porządne rzężenie, a co dopiero na sprawne działanie.

*

I w tych niezmiernie upiornych okolicznościach przyrody nawiedziło nas roztańczone tsunami. Kobiecy upór wysmyknął się z prawicowych umysłów. Okazał się nieoczekiwanym zjawiskiem. Zjawiskiem niekonwencjonalnym, że na widok wkurzonego marszu kobiet nie pozostało im nic innego, jak zgłupieć do reszty.