Rozprawa z diabłem

Byłem w górach z moją Anią,

i uciekaliśmy przed Złym,

byliśmy cali w krwi i pocie,

wszędzie dookoła nas była

nierealistycznie jak to tylko

w snach i w wierszach możliwe

szeroka i rwąca rzeka

W którymś momencie wspinaczki

w dole rzeki zobaczyliśmy

mojego brata Mateusza i Fabia

i zaczęliśmy do nich krzyczeć

że nie muszą ginąć razem z nami

w walce ze Złym, że wystarczy

że my sami go pokonamy,

a oni nie muszą mieć w tym udziału,

mogą sobie bezpiecznie żyć

A oni popatrzyli na siebie, na nas

i zaczęli zbiegać w dół rwącej rzeki,

a my zaczęliśmy ich gonić,

dobiegli w końcu do ogromnego, ponurego domu weselnego,

weszliśmy za nimi i okazało się

że byli tam

Wszyscy nasi przyjaciele i znajomi

i rodzina i wszyscy krzyknęli 'niespodzianka!'

i wstąpiło we mnie takie uniesienie

że wreszcie pokonaliśmy złego, że od teraz już wszystko będzie dobrze

I ktoś krzyknął do mojej Ani

żeby szła do garów

bo na pewno jestem głodny,

a ona taka uradowana poszła,

i wzięła ze sobą nasze dzieci

A ja wtedy zapytałem 'a ja?

co ze mną?' a biesiadnicy

odpowiedzieli, 'a Ty się

chłopie wykąpiesz' i porwali mnie

i zaczęli ściągać ze mnie siłą przepocone, zakrwawione ubranie,

A ja poczułem się

jak najszczęśliwszy

człowiek na świecie

A w tle gwaru i śmiechów

i mojego wyjącego płaczu

puszczono Filandię