Rudyment

paskudna ta otwartość,

jest w niej coś z obdzierania się ze skóry.

to też jakby tułać się po ulicach i każdej

napotkanej osobie składać obleśną propozycję:

"zapłodnij mnie, skalecz kolcem jadowym".

przesadziłem z tym, przyznaję. rozwalony

na oścież dałem sobie nawrzucać.

przypadkowi ludzie ciskali bukiety

sztucznych kwiatów, nieprawdziwą porcelanę.

puchłem od tych podróbek i zaraz wyrastał

we mnie szczątkowy hotel

albo przerwana budowa pałacu

gdzie trwał niedokończony bal,

wyfiokowane panie pobłyskiwały

grubym szkłem, co udaje brylant.

im cięższy byłem, tym bardziej rosła przepaść,

zwiększała się odległość między mną a tobą.

krzyczałem przez jeziora, powiaty, mówiłem

zza gór. w końcu rzuciło mnie aż na drugi

koniec kraju. z tęsknoty zacząłem fantazjować.

na sucho.

i zemściła się okrutnie fałszywość, jakiej się nabrałem.

skarlały, sztuczny organ wewnętrzny zwyrodniał,

pecet pod czaszką przegrzewał się i dymił.

niemal za każdym razem, gdy robiłem sobie dobrze

pod wspomnienia twojego ciepła, śliny, palców,

na moment przed finałem

mózg wyrzucał obrazy zardzewiałego roweru,

skał, sportowych samochodów.

starałem się odpędzać widziadliska, skupiać

na meritum. jednak to zostawało. do tego

stopnia się podkaziłem, że kiedy wreszcie

rozpuścił mi się we krwi pałac, ludzie i hotel,

gdy wróciłem do domu

zdziwiłem się, że masz przyjemną, ludzką postać.

brać cię za rzecz, pomiatać? a w życiu!

zapuszczam w sobie pozytywki

jakby to były włosy, albo paznokcie,

wciskam półserca pod skórę i pozwalam im

rosnąć, dopełniać się.

niech brzękają, może uda się zagłuszyć rechot

tych z omniarchii, która nami rządzi

i tych z rządu cieni, gabinetu gotowego

przejąć władzę w razie demaskacji pierwszych

(wiesz, o kim mówię, znasz każdego

magika-ministra bez teki, rzemieślnika

specjalizującego się w wykonywaniu

zardzewiałych rowerów, plastikowych skał,

czy makiet szybkich aut).