RYMONAUTA

Zbyt poważnie brzmi poeta,

Zbyt wulgarnie wierszokleta.

A ja jestem rymonauta,

Taki rymów astronauta.

Gdy pomysłów brak i flauta,

Wtedy siadam se do auta,

Gazu dodam, silnik warknie,

Jak dzik mi na drogę wtargnie,

Już mam o czym rym ułożyć

I coś ciekawego stworzyć.

Więc tak sobie muzy czekam,

Gdy zaśpiewa to nie zwlekam.

Zaraz pióro biorę w łapę,

Pierzchającą myśl podłapię.

Może przy tym się podrapię

I czasami ciut zasapię.

Mała jednak to ofiara,

Jeśli we mnie rośnie wiara,

Żem przysłużył się choć trochę,

Rymem tym sprawił radochę.

Możem łezką oko skropił

I tym samym żal utopił...

Warte wszystkie te zachody,

By zapomnieć winy, szkody.

Głębszy oddech wziąć na chwilę.

Nie dać się frasunkom byle.