rytuał

zakładam koronę z kolców,

żeby ciszej myśleć.

lustro mnie nie poznaje —

dotykam je jak kochanka,

który zapomina mojego imienia.

dym wychodzi z ust —

to wypalone płuca,

a palce — białe, czarne, czerwone —

tańczą nad skórą,

którą już raz porzuciłam.

na lewej dłoni trzymam nóż,

na prawej skorpiona,

żaden z nich nie wie,

że to ja jestem snem.