Samobójstwo kochanków

Za oknem już wstało słoneczko. Wpuściło swój blask przez okienko. Obudzić już chciało nas wszystkich. Abyśmy witali kolejny dzień czysty. Tak cudownie się leniuchowało. Ale tu znów do szkoły trzeba pójść żwawo. Cudownie, gdy słonko ogrzewa me ciało. Cudownie, gdy wokoło mnie uczuć nie mało. Uśmiechem witam kolejny dzień. Czułym gestem wspominam każdy dzień. Coraz bliżej do czasu wolnego. Gdy poświęcę go całego dla niego. Blask źrenic I słodkie słóweczka. Blask słońca i krótka sukienka.  Szum jasnej fali i delikatny uścisk na mej talii. Rączka jedna I druga splecione. Twój oddech. Niech nie tonę! Włoski delikatnie wiaterek unosi. Uczucia nasze do nieba roznosi. Wirujemy jak iskry od ognia. Ugasić je może tylko woda. Nagle coś w nas wybuchło. Wtargnęło w nas ... coś mrugło?

Niewinnie zatapiając nóżki w wodzie. Dotknął swymi wargami usta moje. Topiąc dalej nóżki swoje - on chwycił za uda moje. Coś szeptalo mi do ucha. Jeśli kochasz fal posłuchaj. Uda toną. Promienie słońca oświetlają twarz moją. Usta łączą się jeszcze mocno. Zatopil się mój brzuch jego już plecy. Ktoś znów mi szepcze. O rety! Niby w oczy patrzę jego, lecz widzę coś... To niebo? Kochanie! Chce spytać czy widzi to samo. Lecz upadam na dno. Razem z nim! Na samo dno jeziora. Błąkam się i błąkam I spotykam jego ciało. To mało! Bo namiętnie mnie całuje. Przytula trzyma blisko! Nagle słyszę jego głos: odchodzimy z tego świata! Niepewna... nie rozumiem... jego głos już znowu wraca: pozwól odejść ciału, nie wracać na wierzch świata. Leżymy na dnie jeziora. Wtuleni w siebie mocno. Całuje jego usta. Całuje i chce go dotknąć. Już powieki swe zamykam. Odpowiedź w snach znajduję. Kocham go I nigdy nie opuszczę. Zapadamy w błogą ciszę. Dłoń w dłoń, a usta w ustach. Już umarło życie.

PS

Przepraszam za liczne błędy 😊

Jestem tutaj po to, aby dać wam przyjemność z czytania. Nie mam pojęcia, czy podoba się wam taki temat. Prosiłabym bardzo o jakiekolwiek informację, czy warto abym pisała dalej...?