„ Samotnie”

Samotność po świecie sobie wędruje,

Cudowne lato z melancholią odpływa,

Zasępiony poranek okno mgłą okupuje ,

a za nim tuż, tuż - jesień niecierpliwa.

Deszcz kradnie liści roztańczonych zapach,

rosa srebrzy zielono-żółty dywan nad rzeką

połyskuje misterny wzór z pajęczyny na krzakach,

a babie lato osusza łzy tęsknoty pod powieką.

Zostałam sama na szlaku- który często bywa trudny.

Zniknął nawet gdzieś w przestworzach- błękit nieba

i nie cieszy już tak świat , który zawsze był cudny.

Smutno , pusto i samotnie , ale cóż - dalej żyć trzeba .