Scroll — margines

[Zobacz, co naprawdę robisz swoim nerwom przy porannej kawie]

Strona główna wita mnie jak stary znajomy, który pamięta tylko moje lęki.

Pierwszy nagłówek krzyczy o końcu czegoś ważnego, drugi o dostawie za darmo.

Oba świecą tak samo zbawiennie.

Okienko pyta, czy zgadzam się na pliki, które „uczą się mnie dla mojego dobra”.

Klikam „akceptuję” bez czytania.

Niech ktoś wreszcie wie, co ze mną zrobić.

Scroll idzie w dół szybciej niż kofeina do krwi.

Na górze wojna, niżej katastrofa, jeszcze niżej czyjś uśmiech z wakacji „tylko dziś 40% taniej”.

Apokalipsa z opcją płatności w ratach.

Dwa — odświeżam stronę, bo liczba ofiar właśnie „zaktualizowała się”.

Dwa — przeskakuję reklamy kursu, który nauczy mnie „spokoju w 7 krokach”.

Cztery — sekundy patrzenia w okno, zanim wrócę tam, gdzie znowu mruga „pilne”.

Pod artykułem o czyjejś śmierci ktoś wrzuca mema z kotem.

Pod memem z kotem ktoś wrzuca statystykę.

Pod statystyką kłócą się o przecinek.

Człowiek z tekstu dawno wypadł z kadru, za to przecinek ma publiczność.

Portal proponuje mi „więcej treści w tym temacie”.

W tym temacie, czyli w temacie patrzenia, jak inni się nie wyrabiają.

Idealne na dzień, w którym sam ledwo stoję.

Obok, w pasku „z twojego regionu”, miga informacja o wypadku dwie ulice dalej.

Zanim zdążę pomyśleć, czy to ktoś, kogo znam, strona dopisuje: „lubi to 347 osób”.

Przynajmniej tragedia ma dobry zasięg.

Kawa stygnie na blacie, palec sam znajduje przycisk „jeszcze więcej”, jakby bał się zostać sam z tym, co już widział.

W karku coś się napina, żołądek milknie szybciej niż czajnik.

Oficjalnie: to tylko kawa.

Zamykam kartę.

Monitor gaśnie wzorowo, pokój sekundę później.

Tylko w środku pasek z nagłówkami dalej jedzie sam, bez przycisku „wyloguj”