sen powszedni

nie mów jak to jest

stać się wspomnieniem

bez twarzy

nie muszę wiedzieć

ani spotykać się

choćby przypadkiem

lub zadawać masę

niewygodnych pytań

o wszystkie kłamstwa

których nie wstyd ci powtarzać

o ignorancję

twój świat

nie obchodzi mnie

nawet po śmierci

klinicznej wywoływanej nocą

która ze zdjęć jakby chłonie

zapamiętaną rozpacz

jesteś i zawsze zostaniesz

krzywdą dopóki świt

nas nie rozłączy

mogę uciec gdzieś w mrok

nie idź za mną

szkoda łez i szkoda tchu

lepiej wleźć między

zajadłe wrony

krakać za nimi po nocach

zero jedynkowym kodem