Serpent Queen #1

Obudził mnie gorąc obcego ciała owiniętego wokół mnie i cholerny ból głowy. Byłam naga, a obok mnie smacznie spał nie kto inny, jak mój wróg, Syriusz Black. “O nie, nie nie!” Powoli wstałam i zaczęłam szukać swoich rzeczy, kiedy wszedł do pokoju Potter.

- Claire Charpentier, nasz, jak ty to mówisz “l’ennemi”, całkiem naga i bezbronna. Gdybym był w dobrym humorze, nawet bym powiedział, że diabelnie atrakcyjna.

- Przysięgam Potter, jeśli piśniesz słówko...

- Ty lepiej uważaj bo zaraz kompletnie nago będziesz wracać na sam dół.- odparł Black i wraz z Potterem przybili sobie piątkę. Byłam w kropce.

- Nie mogę w to uwierzyć, po prostu nie mogę.- usiadłam na podłodze, owinięta satynową kołdrą.

- Ale w co nie możesz uwierzyć?- spytał zadziornie Syriusz Black, całując mnie po ramionach.

- Błagam cię to okropne.- odepchnęłam go, a Potter sobie aż wyczarował popcorn.

- Naprawdę James? Może mam zacząć tańczyć?- spytałam kąśliwie.

- Parkiet jest twój maleńka.- odparł, a ja tylko spojrzałam się na niego gniewnie i wyszłam.

- Cholera, cholera, cholera! Niech to szlag.- pomyślałam, biorąc prysznic. Zimna woda przypominała urywki, z poprzedniej nocy. Tona alkoholu, muzyki i on, cholerny Syriusz Black. Nie mogłam być kolejną, no po prostu nie mogłam sobie pozwolić na bycie trofeum tego chłopaka, a jednak. Mózg mi się przy nim wyłączył. Do tego jeszcze kac, po cholerę mi to było ?! Ogarnęłam się najszybciej jak mogłam i pobiegłam do jedynej zaufanej osoby w domu Salazara.

- Andromedo? Andromedo!- dobijałam się do jej pokoju, modląc się aby otworzyła.

- Claire? A co ty tu robisz? Gdzie byłaś przez całą noc?- spytała, a ja szybko weszłam do niej do pokoju.

- Silencio.- rzuciłam i rozejrzałam się.

- Jesteśmy same, co się stało?- odparła zaspana Andromeda.

- Przespałam się z nim.- odparłam, chowając twarz w rękach.

- ŻE CO? - wrzasnęła i zaczęła się śmiać.- Jak do tego doszło? Przecież kłóciliście się cały wieczór.- spytała głosem, niczym fanka jakiegoś boysbandu.

- Nie wiem właśnie, mam przebłyski same...- odparłam i usiadłam zrezygnowana na łóżku, a Andromeda zaczęła się głupio cieszyć. - Błagam, nie rób mi tego i nie ciesz się tak, mi chce się dosłownie ryczeć z obrzydzenia.

- Ty nie przesadzaj, Black wraz z Potterem i Lucjuszem to chodzące ideały, a ty miałaś szansę jednego z nich spróbować.- podsumowała, a ja nie mogłam uwierzyć w to co ona mówi.

- Tak, rzeczywiście Andromedo, spotkało mnie wielkie szczęście. Przespać się z kimś, kto doda mnie do swojej listy i pochwali się przed kolegami.

- Czy ty naprawdę masz tak małą samoocenę?- puknęła się w czoło jedna z sióstr Black. - Jesteś jedną z najatrakcyjniejszych dziewczyn w szkole.

- Andromedo nie zaczynaj, błagam.- westchnęłam, a ona zaczęła się dziwnie uśmiechać. - Poczekaj, a co ty robiłaś cały wieczór?

- Byłam z Tedem.- odpowiedziała i bardzo się zaczerwieniła.

- Z tym Tedem Tonksem, który stara się o twoje względy od 1 roku?- spytałam i zasłoniłam usta.

- Tak, w końcu się odważył i mnie pocałował.- przytuliłam ją. W końcu jej się coś udało.- On jest dobry, wiesz? Naprawdę. Jest szczery, miły i mam wrażenie, że nie chce mnie tylko dla statusu, czy majątku, jak większości.- dodała. Dobrze wiedziałam o co chodzi. Andromeda była Kopciuszkiem z trzech sióstr, bo Narcyza, a w szczególności Bella były okropne. Za wszystkie skarby chciałam chronić jej dobrego serca, którego sama nie miałam. One wiodły prym wśród wielu w Slytherinie, a jako że nazwisko Black było czystej krwi, chętnych nie brakowało, niestety takich samych jak one.

- Nie martw się Andromedo, z Teddim będziecie parą roku.- puściłam do niej oczko.

- Ale...

- Żadnych ale, twoimi siostrami się zajmiemy.- dodałam i wstałam.

- Wiesz Claire, mój kuzyn wcale nie jest taki zły jak ci się wydaje.

- Przepraszam, wiem, że masz z nim dobry kontakt. Nie chciałam, aby to , aż tak zabrzmiało.

- Nie martw się, ja wiem jaki on jest. Ja ci tylko mówię, że nie jest aż tak zły. A prawda jest taka, że to ty zaczynasz bójki, wszędzie gdzie go widzisz.-odparła i się pożegnała. Choć nigdy nad tym się nie zastanawiałam, to była prawda. Od samego początku go nie trawiłam, a nienawiść rosła z roku na rok.

***

Kiedy minął ten cholerny weekend, miałam nadzieje, że impreza rozeszła się po kościach. Wstyd mnie nie opuszczał, a ja nie wychodziłam z pokoju za żadne skarby. Niestety, był poniedziałek i jako przykładna uczennica o 8 zeszłam na śniadanie. Jakie mnie zdziwienie ogarnęło, kiedy była 100% frekwencja w Wielkiej Sali i wszystkie oczy były zwrócone na mnie.

- Panno Ocean, bardzo mi miło, że w końcu uczniowie domu węża i lwa się bratają, ale to nie powód do spóźnień.- odparł z uśmieszkiem Profesor Dumbledore. Dobrze wiedziałam, że on wie. Za dużo razy spędzałam czasu w jego gabinecie, zarówno z Blackiem za liczne kłótnie i sama z przyjemności. Uważałam go za swojego mentora. Ze stolika na przeciwko rozpoczęły się gwizdy i piski, dobrze wiedziałam kto to robił.

- Słyszałam, że Black cię w końcu przeleciał. Może w końcu przestaniesz być taką suką.- syknęła Bella, a ja nawet nie zareagowałam. - Pamiętaj, on jest zdrajcą krwi, zaraz stracisz autorytet.- uśmiechnęła się przebiegle Black. Od zawsze rywalizowała ze mną o władze.

- Zamknij się w końcu.- syknęłam i odwróciłam w stronę dyrektora. Nawet nie patrzyłam w stronę Gryfonów.

- Moi mili, zebrałem was tu, nie bez powodu. Kolejne miesiące będą bardzo trudne. Wraz z resztą nauczycieli zastanawialiśmy się, czy w ogóle Hogwart będzie otwarty w tym roku, jednak miesiąc minął nam spokojnie, ale nie możemy z tym dłużej zwlekać. Gdybym sądził, że mogę wam pomóc pogrążając w zaczarowanym śnie i pozwalając wam zapomnieć na chwilę o tym wszystkim, zrobiłbym to na pewno. Ale wiem, że to wam nie pomoże. Zagłuszanie bólu na jakiś czas sprawia, że powraca ze zdwojoną siłą. - odparł i każdy zaczął rozglądać się po sobie. - Opowiem, wam historię, która zdarzyła się przed laty, kiedy was jeszcze na świecie nie było.- zaczął, a ja wiedziałam, że to czas aby nalać sobie kawy, bo śniadanie jeszcze trochę poczeka.

- Był pewien chłopiec, wyglądający tak samo jak wy, noszące te same szaty co wy, w kolorze zielieni. Niestety był od samego początku niezwykle potężny.- westchnął i poprawił okulary.- A nazywał się Tom Marvolo Riddle, ale wy go znacie pod pseudonimem “Voldemort”. Choć zapewne znacie o nim każdą historie, to nie jest ona w połowie tak przerażająca jak on sam, a niestety powrócił.- opowiadał dalej, a ja zacisnęłam nieświadomie palce na filiżance. - Co prawda nie znaleźli jego śladów blisko nas, ale i tak nie można tego ignorować, dlatego w najbliższym czasie harmonogramy zajęć się zmienią, a tym czasem smacznego!- usiadł na swoim miejscu i zaczął sam pałaszować naleśniki. Niestety ja nie miałam apetytu, wolałam ten czas spożytkować inaczej. Z kubkiem prawie pełnej kawy wróćiłam do pokoju i zaczęłam przeszukiwać wszystkie książki jakie miałam. Pamiętam, że miałam dość cieniutką książkę o Chefsibie Smith, która była jedną z osób oczarowanych Tomem. Choć nie wiedziałam, co dalej mam z tym zrobić i co mi ta książka powie, to chciałam spróbować, chciałam być bohaterką i uratować imię Slytherinu. Kiedy szłam z powrotem, już na zajęcia, poczułam charakterystyczny zaduch, podróbę moich ulubionych perfum Coco Chanel “Madmoiselle”.

- W czym ci mogę służyć Dorcas?- wysyczałam przez zęby. Wiedziałam, że ta dziewczyna mnie dopadnie.

- Czy mogłabyś się odczepić ode mnie i Syriusza?

- Dorcas ostatni raz ci powtarzam, między mną, a tym kretynem nic...

- PRZESPAŁAŚ SIĘ Z NIM.- wrzasnęła na cały hol.

- Syriusz Black nie ma problemu z sypianiem z kimkolwiek chce, więc z łatwością ciebie przyjmie, chyba że... NIE PODOBASZ MU SIĘ.- warknęłam z dzikim uśmiechem, a ona odwróciła się na pięcie.

“Czas ratować świat”.- pomyślałam. Bardzo nie chciałam, aby coś mnie rozpraszało.

W końcu nastało Halloween. Ulubione święto czarodziejów i czarownic, na szczęście do tej pory nic się nie stało, a uczniowie zachowywali się jak zawsze- byli radośni i uśmiechnięci. Ja od prawie dwóch miesięcy zaczytywałam się w biografiach sławnych czarodziejów, w nadziei, że coś znajdę. W tym roku był urządzany bal maskowy, w stylu iście weneckim. Od zawsze o tym marzyłam. Uwielbiałam bale, długie suknie i eleganckie sale w kolorze srebra i złota, ale w tym roku nie chciałam iść. Nie chciałam tracić czasu, a musiałam wpaść na jakiś trop. Jedyne co miałam to siedem przedmiotów, ale kompletnie nie wiedziałam jaki był z nich użytek.

- A ty jeszcze nie gotowa?!- wpadła do pokoju Andromeda. Wyglądała jak Kopciuszek w sukni balowej.

- Nie idę Andromedo, mówiłam ci to już.

- Ale nawet nie ma mowy! Musisz iść!

- Aby podpierać ściany ? Nie mam ochoty.-odparłam, cały czas nie przerywając lektury.

- Claire wstań.- odparła odważnie i machnęła różdżką.

Nagle zaczęłam się obracać, a wokół mnie powstał delikatny, świecący wir. Chciała mnie ubrać. Kiedy w końcu skończyłam, zobaczyłam iż mam na sobie komplet, w którym wyglądałam trochę jak syrena i trochę jak księżniczka Jasmine.

- I voila! - odparła jakże dumna z siebie Andromeda.

- Andromedo strój jest piękny, ale to chyba nie mój kolor...- odparłam obracając się we wszystkie strony.

- A ja uważam, że podkreśla twoje szerokie biodra i ciemną karnacje.- skwitowała, a ja zawróciłam oczami.

- Dobrze, a co z włosami ? Raczej nie pójdę jak kocmołuch.

- Naprawimy to.- znów machnęła różdżką i na mojej twarzy pojawił się mocny makijaż, tego samego koloru maska, a włosy zostały upięte w luźny i elegancki kok.- I jak ?

- Może być.- odparłam, a ona przewróciła oczami. - Ja nie chciałam dziś iść na bal, więc nie oczekuj, że będę szczęśliwa, ale... dziękuję.- odparłam, a ona się szeroko uśmiechnęła i poszłyśmy na dół.

***

W takich chwilach, Hogwart zmieniał się nie do poznania. Cały dół i błonia przypominały Wenecję, a sama Wielka Sala olśniewała złotem i srebrem. Byli wszyscy oprócz roczników 1-3. Wiedziałam, że w środku moja dusza podskakuje jednak z radości. Podeszłam do stolika, gdzie stała garstka ludzi z mojego domu.

- Witaj Claire.- odparł Lucjusz przyjaźnie. Był jedną z niewielu osób, z którą miałam w domu dość dobry kontakt. Kiedy Narcyza zobaczyła, że rozmawiamy natychmiast przybiegła i złapała jego rękę, po minie widać było jego irytację. Spojrzałam się na niego ze współczującym wzrokiem.

- Cześć Claire.- przywitała się buziakiem w policzek Cyzia. Jej standardowa zagrywka.

- Witam moją ulubioną parę. Wyglądacie razem pięknie.- rozpoczęłam rozmowę, mając szczere intencję. Lucjusz od zawsze wyglądał dobrze, a czarny garnitur świetnie na nim leżał. Narcyza była dla niego istną ozdobą, szczególnie jak przefarbowała sobie włosy na ten sam kolor co on. Uśmiechnął się delikatnie w ramach podzięki. Każdy z nas wiedział co oznacza zazdrość w przypadku Narcyzy Black, a już niedługo Malfoy.

- Słyszałam, że ponoć nasz kuzyn cię szuka.- odparła, ukazując swój pierścionek zaręczynowy z wielkim szafirem.

- A niby po co ?- spytałam pretensjonalnie. Miałam nadzieje, że każdy już zapomniał.

- A czy wy nie...

- Tak Narcyzo, doszło między nami do małego tete a tete. To był błąd, byłam pijana.- warknęłam. Tylko Lucjusz mnie rozumiał. Sam kiedyś zrobił podobny błąd, zdradzając Narcyzę.

- Ja nie jestem twoim wrogiem Claire, to że Bella się taka wydaje, to nie znaczy, że ja też.

- Nie zapominaj o swojej trzeciej siostrze, Andromedzie.- dodałam ale już spokojnie.

- Wiem...- westchnęła.- Czy będę mogła z tobą porozmawiać któregoś dnia?- spytała, a ja skinęłam głową. Nagle Narcyza spuściła głowę, a Lucjusz zacisnął jej rękę.

- O, jest nasza ulubiona ślizgonka!- wykrzyknęła Bella.

- Aż tak się za mną stęskniłaś Bello? Nie uważasz, że to trochę dziwne, że tak za mną latasz? Może się zakochałaś?- odparłam prześmiewczo, a ona wyciągnęła różdżkę.

- Uważaj na słowa ty tępy obskurusie. Czarny Pan powraca i wtedy zobaczymy kto wygra.- warknęła z uśmiechem. Czyli jednak nie zmarnowałam tu czasu. Wiedziałam, komu w tym przypadku nie ufać.

- On ma imię, ty zwykły sługusie Czarnej Magii. Tom Marvolo Riddle.- syknęłam, a ona splunęła ze złości.

- Zostaw ją Bello.- warknęła najmniej tu widziana osoba, w momencie naszej małej wojny.

- O zdradziecki książę przyjechał po swój zakazany owoc.- zaśmiała się gorzko, a we mnie zaczęło się gotować.

- Claire, zatańcz ze mną.- odparł Black.

- Ty chyba sobie ze mnie żartujesz.- odparłam, dając znak Lucjuszowi, że sobie z nim poradzę.

- To nie jest prośba.- wziął mnie za rękę i szybko znaleźliśmy się na środku sali, pośród tłumów. Przytulił się mocno do mnie, co zwróciło uwagę par obok.

- Co ty do cholery jasnej wyprawiasz?!- warknęłam, a on przyciągnął mnie maksymalnie blisko do siebie.

- Chce Ci coś powiedzieć, a ściany mają uszy.- wyszeptał mi do ucha, a ja automatycznie przywarłam do niego i powoli się kołysaliśmy.- Nigdy nie sądziłem, że na trzeźwo tak się do mnie przytulisz.- odparł, delikatnie muskając moją szyję. Przechodziły mnie dreszcze, a on to poczuł. - Czyżbym cię podniecał?- spytał szarmancko z dzikim uśmiechem.

- Skończ z tą farsą Black. Jedyne co czuje to niechęć. Co chcesz mi powiedzieć?- warknęłam.

- Wypiłem eliksir ułatwiający ukazywanie wizji.- odparł cwanie. Tak, zdecydowanie był z rodziny Black. Miał coś ze ślizgona.

- A nie lepiej zadziałałaby legilimencja?- odparłam równie cwanie.

- Aż tak chcesz mnie zabić Charpentier? Nie dam ci wejść do swojej głowy, chce ci tylko coś pokazać.

- A nie lepiej wziąć na bok i porozmawiać? Czy tylko to wymówka aby wepchnąć język do mojego gardła?- odsunęłam się lekko.

- Tak chociaż wiem, że mi nie uciekniesz.- odparł bardzo poważnie, a ja bez zbędnego czasu, wpiłam się w jego usta. Był zaskoczony, ale lekko się uśmiechnął, złapał mnie mocno w talii i zaczął namiętnie całować.

- Cholera jasna Black!- ugryzłam go w wargę i odepchnęłam.- Albo mi pokazujesz, albo wynoś się z moich oczu.

- Nie dasz mi chociaż trochę się po delektować?

- Niestety nie. Jesteśmy wrogami Black, nie kochankami.- warknęłam stawiając na swoim. On wiedział, że to było na poważnie, a że nie był typem gwałciciela to zrozumiał. Zrozumiał granicę, zrozumiał, że tamta noc była błędem, przynajmniej dla mnie. Dlatego lekko złapał mnie za dłonie i pocałował delikatnie. Od razu zobaczyłam masę wizji i wspomnień i nagle jedna się zaczęła powiększać. Nagle zobaczyłam Wrzeszczącą Chatę i huncwotów.

- Jesteś gotowy Remi ?-spytał Potter, a osłabiony Lupin przytaknął. Wszyscy wyszli na zewnątrz, kiedy Remus zaczął się zmieniać, a reszta zaraz po nim. Był wilkołakiem, a oni animagami. Nagle Syriusz oderwał się ode mnie i zaczęliśmy dalej się kołysać. Nie powiem zaskoczyło mnie to.

- Wiesz zazwyczaj jesteś dość temperamentną osobą i nie spodziewałem się po tobie ciszy.- odparł Syriusz, a ja złapałam się na tym jak byliśmy blisko.

- Dlaczego mi to pokazałeś?- spytałam, a on pociągnął mnie na bok i nalewał nam poncz.

- Bo chcemy zdobyć twoje zaufanie Claire.- zatkało mnie.

- Ale po co wam moje zaufanie? Przez tyle lat świetnie radziliśmy sobie bez siebie.

- A ty dalej swoje...- westchnął gniewnie. - Po prostu przyjdź po balu do naszego dormitorium.- wepchnął mi do ręki poncz i znikł wśród tłumu.

- A co to były za jakieś tajemnicze schadzki i pocałunki?- usłyszałam z tyłu głos mojej przyjaciółki.

- Jak zwykle próbował szczęścia w złym miejscu.- odparłam, robiąc dobrą minę do złej gry, choć wewnątrz miałam armagedon. - Edwardzie, czy ktoś ci dziś wspominał jak dobrze ci w garniturze ?- spytałam ze szczerym uśmiechem, widząc ich we dwoje.

- A wiesz, że tak Claire?- odparł Teddy i we dwoje wzięli mnie pod rękę. - Narcyza i Lucjusz Malfoy.- odpowiedział.

- Naprawdę ? Ciekawa jestem co się stało...- puściłam do nich oczko i do końca wieczoru bawiliśmy się we trójkę.

***

Nie powiem ta zabawa dużo mi dała. Dała mi przerwę i relaks, wieczór bez zbędnych zamartwień. Mogłam znowu być zwykłą 17-letnią czarownicą. Ale wszystko co dobre się szybko kończy i w tym momencie stałam przed dormitorium gryfonów. Kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Kiedy weszłam cała świta na mnie czekała wraz z Evans i Meadows.

- Wow, czuję się jakbym miała pójść na stryczek albo zostać poddana próbie wody.

- Ładnie wyglądasz Claire.

- Dziękuję James.- odparłam i dalej stałam jak kołek,- NO MÓWCIE O CO CHODZI!- krzyknęłam, aż wszyscy się opamiętali.

- Mogłabyś usiąść ?- zaproponował Remus, a ja wzięłam fotel i przesunęłam na środek fotel. - A więc, co myślisz ?- spytał, lekko zdezorientowany sytuacją. -Raczej bym spytała jak ty się czujesz ? Wczoraj skończył się cykl pełni.-odparłam, a on spojrzał się na mnie jakby zobaczył ducha.

-O wiele lepiej już teraz, dziękuje.-odpowiedział i wymieniliśmy się uśmiechami.

- No ale dobrze, to dalej nie wyjaśnia do czego potrzebna jest mi ta wiedza.

-No bo widzisz Claire, z tego co słyszeliśmy jako ty jedyna robisz coś w kierunku z Tym Którego Imienia Nie Wolno Wymiawiać.- rozpoczęła dyskusję Lilianna Evans.

- A skąd macie te informacje?- spytałam i założyłam nogę na nogę.

- Dobra skończmy z tą farsą.- przybliżył się do mnie Black. -Rozmawialiśmy z Dumbledore'm i powiedział, żeby zwrócić się do ciebie. Że jesteś jedyną osobą, która rzeczywiście coś chce z tym zrobić.- odparł ze wzrokiem pełnych nadziei.

- Chyba za bardzo nie pojmuje sytuacji, czego wy ode mnie wymagacie? Ratunku?- syknęłam kąśliwie.

- Chcemy Ci pomóc, powiedz nam co mamy robić.- rozbroili mnie tym pytaniem, nigdy bym się nie spodziewała, że gryfoni zwrócą się o pomoc do ślizgona.

- W porządku.- zgodziłam się bez namysłu. Za tydzień w piątek o godzinie dwudziestej niech cała wasza gromada zjawi się u mnie na kolacji.- odparłam i czekałam aż skiną mi wszyscy głową, po czym wyszłam z lwiczej jamy. Musiałam złapać oddech, odpocząć.

Niestety ten kretyn za mną wybiegł, a tak bardzo chciałam zostać sama.

- Odprowadzę Cię.- odparł, a ja nie miałam siły aby mu odmówić.

- Ty tak na serio?- spytał, po kilku minutach błogiej ciszy.

- Co ja ?

- No zgadzasz się na to wszystko. To nie podstęp?

- A niby czemu to miałby być podstęp?

- No bo Voldemort był ze Slytherinu, a wy zawsze bronicie swoich.

- Wśród mojego domu są mugolacy. Nie uważasz, że robię to dla obrony swoich?- zatrzymałam się. Nienawidziłam takich oskarżeń.

- Wybacz.

- Poza tym po co bym miała kogoś wspierać, tylko po to aby mu służyć? Sama wole mieć władze w garści.- odparłam, a on się trochę zjeżył. I dobrze, niech pamięta, że nie jesteśmy przyjaciółmi.- Dalej sama pójdę, dziękuję.