Siedem razy z rzędu

Ukraina to kraj przeklęty. Kiedy majdan płonął, opinia publiczna na drugiej półkuli śledziła losy lekkoatlety, paraolimpijczyka: skubaniec zwymiotował podczas procesu, naturalnie dla odwrócenia uwagi, akurat w momencie egzaminowania makabrycznych szczegółów morderstwa jego dziewczyny, o które był oskarżony. Gdzie leży Kijów odkryto dopiero po gwałtownym wzroście cen benzyny. Najboleśniej odczuła to Amelia pokonująca każdego dnia trzy trasy: na uniwerek studiować prawo i sztukę; później do hotelowej restauracji, gdzie dorabiała jako kelnerka; a wieczorem na kolację w towarzystwie przyjaciela, z którym trwoniła lekką rączką to, co zarobiła rankiem. Gdy była już spłukana, puszczała słodkie oczęta, robiła minę niewinnej dziewczynki, której należy wszystko wybaczyć, żeby tatuś znowu poczuł odpowiedzialność finansową za jedyne dziecko.

— Pożycz mi autko na weekend…

Ojca zaskoczyła ta prośba.

— Sam wiesz jakie to męczące grzać toyotką-echo cztery godziny po autostradzie.

Ojciec zaczął obliczać… Faktycznie, prawie czterysta kilometrów. Czemu zaplanowała jechać na przyjęcie urodzinowe koleżanki taki kawał drogi? Zaproponował, że ją tam zawiezie i przenocuje w motelu, aż do zakończenia imprezy, ale nie chciała o tym słyszeć. Widocznie oprócz transportu, zamierzała wykorzystać jego samochód w zupełnie innym celu. Dał jej kluczyki i poprosił, żeby nie zapomniała przyczepić tabliczek z literą P. Kiedy odjechała, wsiadł do jej Toyoty, włączył silnik i od razu zauważył, że zbiornik z paliwem jest pusty. Stara zagrywka. Zamiana wozem po to, żeby tatuś nalał jej do pełna. „Czemu bóg pokarał mnie córką? Syn nigdy takiego numeru by nie wykręcił. Mężczyzna ma być zawsze gotowy, zatankowany”. Gdy wróciła z przyjęcia, zapytał co robi z pieniędzmi. Wiedział z jej przechwałek, że otrzymuje regularnie napiwki, czasem nawet pięć razy tyle co normalnie.

— Na co to wydajesz?

— Jak to na co… Nie masz pojęcia, ile życie kosztuje.

— Ja nie mam pojęcia? — rzekł oburzony ojciec. — A kto płaci za twoje studia? Za lekarza, dentystę, rejestrację i ubezpieczenie samochodu, jazdę płatnymi drogami…

— Mam tkwić w korkach i przyjeżdżać na zajęcia spóźniona?

Ojciec puścił tę wymówkę mimo uszu, lecz zaraz przypomniał sobie o innych wydatkach:

— A smartfon i mobilne aplikacje, które nieustannie ładujesz? Siedem tysięcy za same klamerki…

— Chcesz, żeby wyśmiewano twoją córkę za krzywe zęby?

Oczywiście nie chciał tego, ale nic nie powiedział, bo istotnie jej matka miała jeden ząb lekko skrzywiony, chociaż nigdy nie zwracał na to uwagi.

— Ja ci nie żałuję. Płaciłbym nawet za benzynę, ale wtedy nigdy nie zaczniesz oszczędzać na coś wartościowego: wakacje w Europie, nowy samochód, a najlepiej zabezpieczenie kredytu mieszkaniowego.

— A skąd wiesz, że nie składam?

— Tak?— Ucieszony ojciec spojrzał na nią pytająco. — Na co?

— Na operację plastyczną!

Ojca zamurowało. „Na co młodej i urodziwej kobiecie operacja plastyczna?”. Nie uważał siebie za wyjątkowo przystojnego, choć niektóre panie, zwłaszcza znające go w młodości, miały odmienne zdanie, ale jej matce niczego nie brakowało, a córka była dla nich najpiękniejszą istotę w świecie. Czasem mówił ze śmiechem do żony:

— Widzisz, nawet brzydal może zmajstrować coś pięknego!

Popatrzył zatroskany na córkę.

— Na co ci operacja, dziecko?

W odpowiedzi zaczęła wyliczać:

— Wypełnić usta tkanką…

„Auć, to boli!” — ojca ścisnęło coś za serce.

— Poprawić nos…

„To jeszcze bardziej!”

— Uwydatnić kształt policzków…

— Wystarczy! Czyj to pomysł?

— Niczyj. To teraz standard!— odrzekła stanowczo. — Robią to modelki, prezenterki TV, gwiazdy filmowe…

— Nieprawda.

— Robią!

Usiłował jej wytłumaczyć, że ten standard istnieje jedynie w jej wyobraźni.

— Amelciu, uwierz mi, nie ma w twojej twarzy niczego co wymagałoby najmniejszej poprawki…

— Jak to, a ten nos?— odparła z wyrzutem. — Po tobie go mam!

Ojciec dotknął odruchowo swojego nosa, potem zerknął na wymalowany, kształtny nosek córki. Nawet jej ciotka uważała go za uroczy, jedyny w swoim rodzaju.

— Właśnie dlatego jej nienawidzę! Czemu nie odziedziczyłam pięknego noska, jak Kate Hudson?

— Ależ ta aktorka to wybryk natury; efekt uboczny procesu, którego celem jest stworzenie typowych kobiet.

— Efekt uboczny? To dopiero… każdy facet o takiej marzy!

— Ja nie. Wolę twoją matkę.

— Bo byłeś od dziecka zakompleksionym nieudacznikiem. Nie miałeś odwagi zdobywać naprawdę pięknych dziewczyn.

Ojciec milczał, ale jej to nie wystarczyło i przygwoździła go ostatecznym argumentem:

— Zresztą, Kate nie chciałaby nawet na ciebie spojrzeć.

Przykro było tego słuchać. Słowa mogły rzeczywiście zawierać odrobinę prawdy, ale najgorsze, że powiedziała to osoba, którą kochał najbardziej. Mimo to usiłował zachować spokój i sprowadził cały problem do kwestii ewentualnych kosztów. Kazał córce wypisać co chciałaby poprawić w swoim wyglądzie i ile mogłoby to kosztować. Siedziała przy stole myśląc chwilę, po czym skreśliła coś na papierze, patrzyła na ojca, kreśliła dalej, nie zdradzając wcześniejszego zacietrzewienia. Kiedy skończyła podała ojcu kartkę, żeby wynotował na odwrocie rzeczy, które zmieniłby u siebie, gdyby myślał podobnie co ona. Poprosił, żeby przeczytała wszystkie punkty na głos, a wówczas ujrzał na jej twarzy lekkie zakłopotanie.

— Dlaczego wszyscy ludzie nie mogą być piękni — westchnęła niepocieszona.

— Bo nikt by tego nie zauważył. Piękno jest doceniane przez ludzi przeciętnych.

— Ale przeciętność jest taka nudna.

— Przeciętność jest celem życia.

Wyjął z portfela monetę o najmniejszym nominale. Pięćdziesiąt lat temu można było kupić za nią butelkę mleka. Obecnie nie była warta miedzi i niklu, z których została wybita. Na rewersie widniał wizerunek kolczatki, drugą stronę zdobiła głowa państwa. Kazał córce podrzucić pięciocentówkę siedem razy, żeby zademonstrować wymieszany rezultat. Moneta wykonywała obroty w różnych kierunkach i raz po raz lądowała we wnętrzu jej drobnej dłoni. Obserwowała wynik z nadzieją: niech eksperyment spełznie na niczym, a moneta nieprzerwanie upadała na tej samej stronie: za każdym razem była to królowa.