Signorina Cappuccina

wiatr rozłąki wiał

miłości szary płaszcz

okrywał nas

płoną ogień ciał

usta dotykały ust

szalone noce

spokojne poranki

zapach kawy rozkładał na pierwiastki

bambusowy stolik

zbliżał się wieczór ciężka noc

zmarszczony czas na twarzach każdej z

nas

boli mnie życie zimne dłonie

ostatni pocałunek

byłaś taka zimna tamtego dnia

jesień przyszła nazbyt szybko

umknęło coś

czego nie potrafiłem dotknąć

nie potrafiłem wytłumaczyć

nasze dzieci wspólne zdjęcie

w głowie jest nas pełno

zostałem sam

było nas dwoje zostało jedno

sercem dotykam serca

dziękuję za lata za zimy

wiosną kwitnę

na jesień bez ciebie umieram