Siła kości

W uszach mi dudni muzyka legend,

Próbuje wskrzesić moc mojej duszy.

Zamykam oczy, by znów do niej wrócić,

Otwieram skrzydła, wznoszę do góry.

Ona tam czeka, pełna odwagi,

Podaje rękę, szepce o sile.

Trzyma przez chwile dłonie me słabe,

Oddając mądrość lat swego życia.

Czuje, jak wracam do ziemskich niebios,

Chłód tańca wiatru przynosi spokój.

Ostatni oddech biorę spod słońca,

Wyruszam w drogę z siłą kości ludzkich.

Siła kości
Autor: Martyna
Czytano 182 razy
Data dodania: 01.12.2024

Średnia ocena: 4.7  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (8)

  • zsrrknight rok temu
    kości silne kości mniam mniam
  • Grain rok temu
    WMOOK

    Wiersz
    Metaforycznie
    Oddzielany
    Od
    Kości
  • ireneo rok temu
    "Grain (.)
    słabe to, poronione"
  • Grafomanka rok temu
    W kościach to tej siły najwięcej, więc trzeba je brać i wyruszać z nimi w drogę... ale to chyba trzeba dużo tych kości, żeby poniosły?
  • ireneo rok temu
    "Grafomanka (.)
    Egzorcysta
    Spotkanie z egzorcystą poprzedzone jest konsultacją psychologiczną
    Ks. prałat Andrzej Grefkowicz
    Ks. Piotr Pietrzak
    Ks. Jacek Fijałkowski
    Warszawa, ul. Bednarska 28/30
    tel. 22 828 54 83
    Zapisy: poniedziałek-piątek g. 10-20.00""
  • Grafomanka rok temu
    ireneo, skorzystaj koniecznie, widać po każdym wpisie, że to dla ciebie może być ratunkiem... i dobrze, że przechowujesz te dane... xD
  • aksolotl rok temu
    mam dużo kości, nie boję się słabości.
    wyruszam w świat, na kościach beret, prowadzi mnie muzyka legend.
    :)
  • m1234 rok temu
    bardzo fajne, zainspirowało mnie - podkradłem więc, wrzuciłem sobie motyw z Interstellar i samo wyszło :)

    to nie dźwięk przecież to pieśń wieczna
    źródło pustyni jedyna nadzieja
    sycąca woda z rąk czułej matki
    podmuch w wyschnięte skrzydła mej jaźni

    cierpliwie sączy wydaje tchnienie
    tworzy wibracje wzmacnia korzenie
    chwyta nie puszcza zwiotczałych dłoni
    oddaje mi siebie mądrości nie broni

    i patrz! mam uczucia i myśli wciąż nowe!
    w tym tycim pokoju, w niebieskim padole
    wzlatuję ku niebu kradnę dech słońcu
    poruszam mym światem zaczynam żyć w końcu...

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania