siódme niebo - NSzO

Mijały mi nieba co krok,

gdy byłam w słońcach i burzach.

A w każdym dantejski krąg

by móc potępić się w cudach.

I z żadnym nie mogłam się zgrać,

wejść w błękit zbyt całkowity.

Choć w każdym bywałam, choć raz -

wpuszczał mnie Piotr Sacrurity.

Żałować musiałam "ot tak"

(najłatwiej było mi siebie),

aż boleć zacząl mnie kark

i serce, aż po przyziemie.

Długo nie mogłam tak być -

grzesznie się czułam w błogości,

więc trzeba było się zmyć,

poszukać pewnej pewności.

Dziś kluczę w wieczności od lat

by znaleźć drogę do siebie.

I błądzę i proszę o ślad,

by znaleźć się w swoim niebie.