Skamieniałe łzy

Zgasło światło. Cisza. Kurtyna opada.

Boję się, jakie owoce wyda

dzisiejsza płodna noc.

Obawiam, że śmierć jest zbyt krótka,

aby oszukać niewinnych.

Nakarm mnie swoim ciałem,

swoją krwią; wiem, że od wieków

czekałeś na wolność,

że od tysiącleci usiłowałeś odzyskać

światło. Choć twoje słowo,

niby cierń róży, okłamuje moje sny,

oszukuje los, który miał powrócić

wraz z przedwiośniem,

z pierwszym długim cieniem.

Od pierwszego dnia dziecięctwa

pamiętam, jak powinno się wierzyć,

aby oswoić ufność, ujarzmić nadzieję.

Nie chcę cię przekonywać

do zbyt prostych słów,

do najłatwiejszych marzeń; wiem, że polegną,

zanim wstąpisz do piekieł.

Nauczmy się żyć: pomalutku, bez skargi;

wierzę, że nadejdą godziny,

które nie skończą się, zanim nie obiecam ci

tego, co między niebem a ziemią.

Nie wiem, jak stare jest niebo,

nie wiem, jaki był początek milczenia;

wszystko to skończyło się

ze wspomnieniem, z pamięcią,

która płacze skamieniałymi łzami.