Skrawek papieru i podarte nogawki

Jestem Emily. Właściwie to mój pseudonim sceniczny, tak naprawdę nazywam się...albo nie, nie lubię wypowiadać tego imienia na głos. I tak jest to nieistotne w kwestii, którą chcę na tym skrawku papieru poruszyć. Po przeczytaniu sami możecie nadać mi jakąś nazwę. To chyba nieuniknione, nawet gdy nie chcemy nikogo oceniać z góry, w głowie tworzą nam się mniej lub bardziej wyraźne założenia o danej osobie. Jeśli nie zgadzasz się z tym, to szczerze, zazdroszczę Ci. Życie byłoby o niebo łatwiejsze, gdyby... zresztą, odbiegam od tematu, który chcę, a raczej czuję, że muszę natychmiast z siebie wyrzucić. Siedzę teraz na scenie, w klubie który zdążył już opustoszeć po moim koncercie, patrzę na swoje podarte nogawki i myślę. W zasadzie to nie jest myślenie, a pojedyncza myśl. Nie zastanawiam się nad tym, jednakże siedzi we mnie coś narastającego, jakby niewidzialny klucz który drży w zamku niepewny: zamknąć się, czy nie zamknąć. Mianowicie, o znajomości mi chodzi. A konkretnie o otwieranie się przed ludźmi, z którymi relacja trwa tylko kilka chwil. Po każdej takiej znajomości jest mnie mniej. Ci ludzie, którzy zniknęli z mojego życia, najwyraźniej zabierają dla siebie to, co ja im z siebie dałam. Z kolei z tego, co ja od nich dostałam, nic dla siebie nie zostawiłam. Przynajmniej mam takie wrażenie, bo czuję się bardziej pusta w środku. Więc dochodzę do wniosku, że to może nie ludzie bez pożegnania kradną wszystkie te rzeczy pokazujące jaka jestem, ale robi to czas. Tak, ten z szyderczym uśmieszkiem czas. To tak, jakby wycięto mi kawałek ciała i zabrano w jakieś odległe miejsce, nie wiadomo gdzie. Czy tylko dla mnie jest to przerażające? Dzielę się z kimś swoimi przemyśleniami, emocjami, wydarzeniami z ubiegłego dnia. Wspomnieniami, marzeniami, a czasem problemami. Czy da się inaczej? Nie wyobrażam sobie poznawać ludzi bez rozmawiania o takich rzeczach. Gdyby ich nie było, to konwersacja musiałaby się opierać jedynie na, dajmy na to, memach. I jak wtedy stworzyć z kimś sensowną relację? Muszę choć trochę się pokazać, by pokazać, że mi zależy. Tak myślę, gdy wdaję się z kimś w dyskusję. Jednak patrząc z boku, dochodzę do wniosku, że tak czy siak zawsze wychodzi na to samo. Upływ czasu obdziera mnie doszczętnie z poczucia, hm, pewnego rodzaju stabilności.

Wiecie, niby jest miło, wszystko układa się jak należy, cieszymy się swoją obecnością. I to wszystko na marne, być może jedynie po to, by te wspomnienia utrzymały mnie przy pozornie zrównoważonym funkcjonowaniu. Człowiek, jak kurier, wchodzi i wychodzi z mojego domu, zostawiając na blacie pakunek z tykającą bombą. Z zainteresowaniem biorę go do ręki, odpakowuję i zaczynam chwiać się na własnych nogach. Wszystko wkoło zaczyna drżeć, a grunt pode mną zaczyna pękać, bo czas się skończył. I nie płaczę teraz nad kończącą się znajomością, w której miałam ochotę na więcej. To zupełnie nieważne, mam nadzieję, że nie pogubiliście się i wiecie, że to nie jest meritum. Bo ja się gubię, gubię się w tej opustoszałej przestrzeni. Czuję się wyczerpana, gdy się otworzę, a przecież i tak staram się nieco dystansować. Nie wchodzę za szybko na prywatne sprawy, raczej sunę po powierzchni tego, co trudne i ważne. A i tak robi się tego za dużo. Za dużo dla kogoś, kto ponownie robi się dla mnie obcy. Vanitas vanitatum et omnia vanitas, podsumowując.

PS. A może wielu ludzi też ma tak jak ja, dlatego tworzą się płytkie i błahe relacje, jedynie dla prowizorki, by we wszechobecnym sarkazmie skryć swoją nieporadność. Jednak do zastanowienia :)