Skuta i uwięziona.

Zanik pamięci.

Patrzę w biały sufit.

To było jedyne co mogłam zrobić.

Ręce skute. Nogi skute.

Obracam głowę na bok.

Nie widzę nawet okna.

Odizolowana od świata zewnętrznego.

Czułam wszystko, jak i nic.

Dostaje tabletki,

Zasypiam.

Budzę się.

Nadal uwięziona.

Czuję jak klatka piersiowa mnie piecze.

Serce, jakby z sekundy na sekundę coraz wolniej zaczynało bić.

Zdaje sobie sprawę z tego, gdzie jestem. Niestety pamięć, nie pozwala mi sobie przypomnieć, dlaczego się tu znalazłam.

Mam w głowie dwa pytania.

Jestem tu, bo zagrażam innym? Czy jestem tu, bo zagrażam sobie?

Pauza.

Słyszę głuche rozmowy zza metalowych drzwi.

„Jak wypuścimy tę dziewczynę, nie przeżyje tygodnia.”

Ponownie przekręcam głowę w bok.

Puste pomieszczenie.

Zerkam na przykuty do łóżka nadgarstek.

Zrzucam ruchem ręki resztę luźnego rękawa.

Ten widok dał mi przerażający spokój w duszy.

Uśmiecham się przez łzy.

Zasypiam.

Przypomniałam już sobie, dlaczego tu jestem.