Słabości - drobne przemyślenia.

Miało być o czym innym, ale w miarę pisania zboczyłam z tematu :3

------------------------------------------------------------------------------------------

Serce, przecież każdy je posiada, a mimo to odnoszę wrażenie, jakby niektórym naprawdę go brakowało. Może po prostu znika. Twardnieje, zanim zdążymy docenić jego delikatność.

Pewnie każdy ma w swoim życiu czas, kiedy myśli, jaki ten świat jest niesprawiedliwy i jak to jest, że on sam jest "dobry", a wszyscy nie potrafią dostrzec tego dobra w innych, także w nim. Postrzegają świat przez pryzmatem siebie, nie starając się choćby popatrzeć na sytuację z punktu widzenia drugiej osoby. Ważne jest to, że to nam stała się krzywda, uczucia innych schodzą na bok. Dlaczego jesteśmy zajęci samym sobą w tak dużym stopniu, że nawet nie przejdzie nam przez myśl, aby własne kłopoty odłożyć na bok i zwrócić uwagę na tych, którzy przeżywają coś gorszego.

Oczywiście gorsze jest pojęciem względnym, bo każdy na świat reaguje inaczej i nie można mówić: "Ja sobie poradziłam, to on także musi. Nie ma co się nad nim użalać". Niestety czymś normalnym jest, że porównujemy ludzi do siebie. Często stają się przez to obiektami zazdrości, nienawiści, czasem uważamy ich za kogoś gorszego. Ale przecież to, że nie potrafią zachować odwagi, trzeźwości umysłu w sytuacjach, w których myślimy, że zachowamy się jak bohaterowie, nie czyni ich kimś mniej wartościowym.

Sami znamy siebie najlepiej, ale to niekoniecznie prawda. Obraz naszego "ja" kształtuje się pod wpływem tego, co usłyszeliśmy od kogoś bliskiego i co myślimy, że on myśli na nasz temat. Niezbyt to wiarygodne, zwłaszcza, że ludzie w dzisiejszych czasach rzadko mówią prawdę, próbując tym samym chronić samego siebie. Czy więc prawdziwym stwierdzeniem jest, że nasze "być" jest po prostu kłamstwem, źle odebranym spojrzeniem, tworem wykształconym przez nadmierne chwalenie?

Czasem nasz mózg nie pozwala dotrzeć do siebie informacjom, przez które mogliby ucierpieć. Wolimy powtarzać kłamstwo tak wiele razy, aż stanie się przysłowiową prawdą. Takie proste przekonywanie siebie, że wcale nie postąpiliśmy źle, zwłaszcza jeśli samo usprawiedliwianie dzieje się poza naszą świadomością.

Każdy czasem usprawiedliwia swoje kłamstwa słowami: "To było konieczne", "Kłamstwo w słusznej sprawie, to nie kłamstwo" Ale czy na pewno? Mamy wolną wolę, wybór. Świat by się nie skończył, gdybyśmy wybrali drogę prawdy, może miałoby to gorsze konsekwencje, ale nie możemy tego sprawdzić, bo przecież "wybraliśmy". Prawda jest jednak taka, że kłamstwa w dobrej wierze, nie chcąc kogoś zranić, tak naprawdę są próbą chronienia samego siebie. Tak jest prościej, nie narażając się na niepotrzebne kłótnie, stratę czasu, dziś tak cennego. Jedno małe nagięcie prawdy prawie niczego nie zmieni. Czy to nie tak, że uważamy nasze kłamstwa za mniejsze zło od kłamstw innych osób?

Czasem zdarza się coś takiego, jak poczucie winy, ale i ono znika. Im częściej naginamy prawdę, tym oszukiwanie innych staje się to dla nas czym normalnym sposobem na radzenie sobie w życiu, bo każdy musi sobie jakoś radzić? A skoro inne środki są nieskuteczne, aby pozostać tam, gdzie się jesteśmy, co innego możemy zrobić? Kiedy każde kolejne słowo pogrąża nas coraz głębiej, zamyka gdzieś głęboko. Pojawia się nowy wizerunek naszego "ja", żyjącego pod dyktando tego, co wiedzą o nas ludzie, czego oczekują. Czasem mija się to z tym, czego my chcielibyśmy, aby od nas oczekiwano i co wtedy?

Stajemy się bezbronni? Nie, po prostu szukamy innej drogi. Nawet jeśli z początku wydaje się nam, że to coś niemoralnego, w którymś momencie uciszamy serce, być może nawet nie zdajemy sobie sprawy, w którym momencie tak się dzieje. Nie dostrzegamy zmian, które w nas zaszły, to dzieje się stopniowo. Wszystko, by utrzymać wiarę w sens własnego istnienia.

Warto?