Smak jednego dnia

Jeden dzień

szczerze spędzony z mym Bogiem

nieludzko zatem czas postawiony

na głowie

bo sprawy dzienne, kłujące igły przypomnień

jak pył na wietrze ulecą,

zapomną o mnie

zakupy, rachunki, auto do tankowania,

to, co w gorączce, bez Boga, lub z innym, lub zamiast

pędzące buty na rzepy bo, z braku czasu,

sznurówki zmarły wśród jęków pośpiechu, grymasów,

obiady, choć wspólny stół znowu pusty

przy zupach z sieci, obojętności zbyt tłustej

wszystko zapyta o cel tego pędu na co dzień

zatrzyma czas dotykiem serca na głodzie

wśród rytmu dnia, wśród niestrawności sumień

znów nada sens

bo Bóg inaczej nie umie

Nieludzko zatem czas postawiony na głowie

dziwactwa szepnie i nielogiczność podpowie

by oczy zamknąć, i usta, i uszy zatkać,

by siebie jedynie i Boga mieć odtąd za świadka

by przez dzień cały trzy razy ruszyć powieką,

doświadczyć znów Obecności

choćby z daleka