Śmierć.

W kręgu życia, nieunikniona jest droga,

Gdy światło gasi się, a dni już nie długa,

Śmierć przynosi ciszę, niezrozumiałą tęsknotę,

Wspomnień plątaninę i odchodzenie w mrok.

To jak kolejny rozdział, ostatni z naszej księgi,

Gdy kurtyna opada, a serce w spokoju drży,

Wszystko, co miało kształt, w nicość się rozpływa,

Śmierć daje odpowiedzi na pytania ludzkiej zgady.

W skrzyżowaniu dróg, gdzie losy się spotykają,

W mroku cieniem staje się to, co kochały dłonie,

Ale niech śmierć nie będzie czymś, czego się lękamy,

Niech stanie się mostem, co nas ku wieczności prowadzi.

W pamięci pozostawiając piękne wspomnienia,

W snach i w sercach, wiecznie obecna nieśmiertelność,

Bo to, co ważne, pozostaje w naszych myślach,

Śmierć tylko przekształca, nie jest końcem, lecz wchodzi w nas.

Wiersz o śmierci to hołd, jaki czujemy w ciszy,

Dla tych, co odeszli, by na zawsze w nas żyć,

Niech pamięć o nich kwitnie jak rośliny na wietrze,

Bo choć ciała opuściły, ich dusze w nas tkwią wiecznie.