Śmierć żołdaka

Rycerz w srebrnej zbroi, skroplonej karmazynowymi plamami krwi wytrącił mi miecz z ręki. Stal głucho jęknęła, po czym zapadła się w otchłań przepaści. Odskoczyłem do tyło, lecz koniec miecza nieprzyjaciela rozciął tętnicę na mej szyi. Upadłem. Z mych trzewi wydobył się dźwięk straszny, nieludzki wręcz, przypominający wycie wilka, który zdycha przebity strzałą. Tamten zaśmiał się, wyrzekł coś, czego już nie zrozumiałem i odszedł. Zostałem sam. Jakież życie było obrzydliwe, pełne strachu, nienawiści, żądzy mordu. Z oddali dochodziły do mnie dźwięki bitwy, bezsensownej walki, o co? O terytoria królów. Popatrzyłem na ohydny zewłok, który niegdyś tak kochałem, który był moim ciałem. I po co mi to było? Zniewolenie duszy nieśmiertelnej. Pierwszy raz w życiu czułem się wolny. Prawdziwie wolny, żadne ograniczenie mnie nie dotyczyły. Nie pierwszym i nie ostatnim- pomyślałem. Królowie co dzień na śmierć posyłają miliony ludzi- w trosce o ,,interesy narodu”. Ogromna jasność ogarnęła mą skromną osobę. Przodkowie ustawili się kołem wokół mnie.

Pora iść synu- rzekł ojciec który zginął podczas zdobywania twierdzy, dziad umarł broniąc granicy, pradziad podczas bitwy, tak jak i ja.

Rycerska dola, zdechnąć podczas plugawych konfliktów- pomyślałem, lecz nie wypowiedziałem ani słowa.

Krokami wolnemi udaliśmy się do góry, na boską ucztę w towarzystwie wszystkich przodków, wśród serenad aniołów. Tak oto umarliśmy w niepamięci zwanej historią, co zapisuje jedynie życiorysy królów, baronów, oficerów, lecz nad prostymi żołdakami prześlizguje się bezszelestnie, nie pamiętając, iż bez jednostki nie ma społeczeństwa.