Smutek

Jest taki krzyk bez bólu,

jest taki ból bez krzyku,

niemy głos wśród dźwięków

i myśli utraconych bez liku.

Jest serce rozdarte bez rany

i dusza pozbawiona wiary,

jest sens wszystkim znany

i koniec bez wątpliwej kary.

Jest taki płacz donośny,

żałość wcześniej nieznana,

jest taki smutek nieznośny

i niemoc w planie przemijania.

Są myśli zawieszone w próżni,

zabłąkane gdzieś bez celu,

jak dobre od złych odróżnić

i właściwe wybrać z tak wielu.

A gdy już ta niemoc będzie za nami,

nic już więcej złego się nie zdarzy,

cieszyć się znowu zacznę chwilami,

i o szczęściu będę dalej marzyć.