SMUTNY KADR

Zamykam oczy i cóż tam mamy...

Jakieś obrazki nieostre,

Nieuporzadkowane, lecz nie zapomniane

Moje smuteczki, bialo-szaro-bure plamy...

Wielkie przestrzenie, male marzenia,

I ta bezsilność wiążąca....

Długie spacery, zawsze samotne...

Te same trasy, czemu wciąż jak nowe?

Taki kadr w głowie mam...

Wczoraj, dzisiaj, czy jutro nie wiem...

I nie powiem wam czemu taki mam...

I nie powiem wam czemu taki mam...

Białe korytarze, skamieniałe twarze...

Strach niezapomniany...

Co się dzisiaj stanie? Co z moim śniadaniem?

Czyś już okiełzany strachu mój?

Taki kadr w głowie mam...

Wczoraj, dzisiaj, czy jutro nie wiem...

I nie powiem wam czemu taki mam...

I nie powiem wam czemu taki mam...

Przemrożone nogi, zamrożone serce...

Zaciśnięte dłonie, by wytrzymać więcej...

Skupione spojrzenie na tym, co na dole,

Choć w górze jest piękniej, jest piękniej... 

Taki kadr w głowie mam...

Wczoraj, dzisiaj, co z jutrem nie wiem...

I nie powiem wam czemu taki mam...

I nie powiem wam czemu taki mam...