Smycz

Na łaskę jestem zdana

co od świtu do nocy

w ‘byćmożejutro’

i w dziurki z durszlaka ubrana

i w ‘świętyspokój’, w ‘pojutrze’, w ‘zatydzień’

i w ‘pocotowogólerobić’

i każdym wyjściem i drzwi zamknięciem

ściany w domu mym zdobi

Potrafi uwiązać jak psa do budy

wiecznie łaskawym łańcuchem

przy dobrym humorze, przy dniu ciut lepszym

podrapie,

z łaski,

za uchem

niechże ten łańcuch, splot naiwności,

ktoś dla ulgi roztrzaska

nie chcę tu tkwić będąc świadomą,

że jedno, co mam

to

łaska