Sonet zimowy

Wyjechałem do pracy oszronionym samochodem

Zderzak w świeży biały puch się zanurza

Koła, równoległe dwa ślady rzeźbią głębokie

Omijam przeszkody z zasp wysokich

Reflektory w białym oceanie wypatrują drogi

Patrzę przed siebie, granicznych słupków szukam

Z przodu dwa światła zygzakiem się zbliżają

To inny pojazd w śniegu z trudem brodzi

Stanie? Przepuści? czy zmusi do zatrzymania?

Czyjeś kultury, reakcji nikt nie przewidzi

Słyszę, jedynie kołotanie własnych myśli

Kiedy tamta maska mojej karoserii dotyka

Znika przyjemna panująca w zimie cisza

Nie słyszę głosu rozsądku – Jedynie ujadanie