Sowy

Późny wieczór budzi lęk,

umysł odchodząc zaprasza demony,

krążą nade mną

sępy, przyszły rwać padlinę.

Odzierając z bezpieczeństwa

obnażają strach.

Zrywają z oczu sen.

Prowadzą wzrok ku głębinom.

Pustka rozciąga się w korytarzach,

wlewa się do pokoi.

Paraliżuje ciało między snem a jawą,

zakrzywia ludzką percepcję.

Rosną i mnożą się obawy,

gorycze i smutki

przelewając się we wnętrznościach

kurczą, wykręcają mięśnie.

Błyszczą diamentowe oczy,

sowy nurkującej ku myszy,

która o tyle była głupia,

że w porze nocnej z nory wyszła.