“Śpiew deszczu”

Wieczór spływał powoli po dachach domów, jak miękka zasłona utkane z błękitu i szarości.

Gdzieś daleko zagrzmiało, ale bardzo cicho – tak, jakby burza chciała tylko przypomnieć, że

istnieje, a nie straszyć.

Mała Lila siedziała przy oknie, oparta brodą o dłonie, i patrzyła, jak deszcz maluje krople na

szybie.

W każdej z nich migotało inne światło: jedno jak promień latarni, inne jak ciepło z kominka,

jeszcze inne – jak bajka.

— Mamusiu, deszcz śpiewa? — zapytała.

Mama uśmiechnęła się i podeszła do niej.

— Nie wszyscy to słyszą, ale tak, córeczko.

Deszcz ma swój śpiew.

Trzeba mieć serce jak otwarte okno, by go usłyszeć.

Lila zamknęła oczy.

Krople uderzały o parapet jak ciche dzwoneczki.

Szeptały coś, nuciły, mruczały… i nagle – poczuła to.

— On mówi, mamo!

Mówi, że był w lesie i dotykał liści!

Że przemykał po dachach i tulił kwiaty, żeby nie zmarzły!

Mama pocałowała ją w czoło.

— Widzisz?

Deszcz zna tajemnice świata.

A dziś wieczorem wybrał Ciebie, żeby je opowiedzieć.

W tej chwili wszystko ucichło.

Tylko deszcz śpiewał dalej – miękko, łagodnie, jakby grał kołysankę dla zmęczonego dnia.

Lila zasnęła z uśmiechem, słuchając cichego „kap-kap” na szybie.

I przez całą noc deszcz opowiadał bajki – o chmurach, które mają serca, o kałużach jak

lustra, w których mieszkają sny…

Bo kiedy się wsłuchasz – naprawdę – deszcz nie tylko pada.

On opowiada.