Spowiedź po rozmowie

Już nie drżę jak liść

na wietrze chaosu,

ale gdy zamykam oczy

– wciąż widzę jej cień

na peronie wspomnień.

 

Nie krzyczę.

Nauczyłem się milczeć

jak rzeka, która płynie

ze ściśniętym gardłem.

Ale serce...

krwawi po cichu,

jak skóra przecięta żyletką —

nie na pokaz,

lecz głęboko.

 

Mówiłem do niej

nie z nadzieją,

lecz z prawdą —

jak ksiądz,

który nie zbawia,

tylko słucha.

 

Zasiałem ziarno

w ziemi jej duszy —

może wykiełkuje.

Może nie.

 

A jednak —

choć uspokoiłem sztorm,

choć stoję prosto,

choć umiem oddychać —

w środku jestem ruiną,

która wie,

jak mogłaby wyglądać odbudowa.

 

Nie chcę już krzyczeć.

Ale nie chcę też udawać,

że nie boli.

 

I tylko czasem,

nocą, gdy świat śpi,

słyszę w sobie cichy głos —

że może nie wszystko

jest jeszcze stracone.

Spowiedź po rozmowie
Autor: z kurzem na sercu
Czytano 133 razy
Data dodania: 06.08.2025

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (5)

  • ATZ 4 miesiące temu
    Me serca tak krwawi po każdej trudnej rozmowie, więc wiem co czuje podmiot liryczny
  • ATZ 4 miesiące temu
    serce*
  • piliery 4 miesiące temu
    Rzeka milczy, kiedy płynie? Nie spotkałem niczego bardziej gadatliwego niż płynąca rzeka, Chyba , ze skuta lodem ale to co innego. wtedy stęka. "Mówiłem(...) jak ksiądz, który nie zbawia, tylko słucha" chyba się nieco zaplątałeś. Słuchanie może być mową ale to trzeba by jakoś inaczej sformułować - tak mi się zdaje. Poza tym, już to gdzieś czytałem.
  • z kurzem na sercu 4 miesiące temu
    Dziękuję za konstruktywny komentarz, zastanowię się nad tym.
  • najmniejsza 4 miesiące temu
    Zbawia tylko Chrystus a nie żaden człowiek ! Bardzo nie trafione porównanie ,bardzo!

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania