spowiedź włóczęgi

wyjdę z domu boso

nie odwrócę wzroku

by rozstać się z historią

pogrzebię dawne ja

spalcie ciuchy

okrywa ciało stary łach

wolny od spraw

będę głosił światu

będę napominał ludzi

bliski czas ułamek miejsca

na tarczy prawie brak

idę z uśmiechem nie szukam Boga

idzie ze mną podnosi gdy upadam

rozmawiamy jak ojciec z dzieckiem

śmieję się z tych co majątki w dłoni

w nienawiści do ludzi nieufność w oku

nie tak dawno gnałem z wiatrem

z wiatrem chmury asfalt zwinięty pod kołami

idę boso jak Wojtek z Arizony

idę dumnie idę tam gdzie umrę

kości pochowajcie w ziemi

wracają do Matki

oddech idzie do Ojca