Środkowy palec

oto mój wpis
na cuchnącej ścianie publicznego szaletu

gdzie słowa toną
w hałasie spuszczanej wody

w bólach splątanych jelit

w doznaniach ulgi między dwoma pułdupkami mózgu

kocham wiersze

nie mam do nich żalu

one wciąż rodzą się
z kurewskich trzewi

piękna tego Świata


ale serce mi pęka

kiedy patrzę
jak toną w rynsztoku
bezmyślnych emocji

zostawiam tu kilka liter


jak okruszki dla gołębi szukających chleba

Poezja

jest lasem pełnym czystych źródeł

nie wnoście tu gówna na butach

w brunatniejącym świecie

najmniej nam tego trzeba.