Starzec

Na górze, gdzie szczyt chmury głaszcze, siedział starzec. Włosy niezbyt długie, broda podobnie. Zaniedbane podobnie jak ubranie. Szmaty, stare jak taboret na którym siedział. Tuż obok na skałach kij jego leżał. Wyryte na nim ryciny i litery tworzące znane w żadnym ze znanych języków.

Twarz jego pomarszczona i zakurzona lecz ranami i zmęczeniem nie pokryta. Usta popękane od wiatru. Oczy błękitne, spojrzenie przeszywające. Wzrok diabła ukryty za brudem i włosami. Siwymi, zmieszanymi z ziemią i krwią.

Siedział i patrzył, widział szczyty, rzeki. Czuł łaskotanie wiatru, czuł jak mokną mu oczy, wszystko zaczęło być nie wyraźne, łza pierwsza, za nią druga i trzecia, potem czwarta oraz piąta. Potem. Potem przestał liczyć. Wstał potem, wymamrotał coś pod nosem, pochylił się i chwycił swoją laskę. Zrobił krok prawą nogą, z pomocą ręki dosunął do niej kij. To samo z lewą, prawą, lewą, prawą. W końcu stanął przed krawędzią.

Przed krawędzią przetarł ramieniem łzy. Wyrzucił kij w otchłań przepaści, odwrócił się i poszedł w dół szlakiem, który rozpoczął podróż ku górze.

Został po nim jedynie taboret, pod spodem wbity nóż. Trzymał kartkę, zapisaną język wszystkich narodów.