Stępione uczucia

Czuję się odrealniona. Jednocześnie przeżywam swoje życie i jestem biernym obserwatorem. Kłębię w sobie wiele emocji, ale gdy próbuję sprecyzować co czułam poprzedniego dnia to nic tam nie ma. Jakby wszystkie uczucia się wymazywały i jedyne co po nich zostaje to mgliste czucie, że to jest moje wspomnienie, a nie zapamiętany fragment serialu. Czasami, gdy mam ciężki dzień w pracy to pocieszam się myślą, że mimo, że teraz czuję się paskudnie to i tak nic to nie będzie dla mnie znaczyło następnego dnia. Gdy przypomnę sobie jakąś sytuację z przeszłości to mogę oczywiście stwierdzić czy to szczęliwe lub smutne wspomnienie. Ale tylko na podstawie przebiegu tego wspomnienia. Nie mogę przypomnieć sobie jak się odczuwa to uczucie. Czasami, gdy coś mnie bardzo zdenerwuje to mam ochotę krzyczeć, ale nie potrafię. I mam wrażenie, że ten gniew zżera mnie od środka. Czuję, jak próbuje przedrzeć się na wysokości mostka, jak drapie małymi paznokciami, jak wije się i gryzie. I czasem powiem coś, czego później ogromnie żałuję. Czasem wpadnę w histerię i długo nie będę potrafiła się uspokoić. Czasem w przypływie agresji uderzę sama siebie, by ból odwrócił moją uwagę od tej niedającej się powstrzymać nienawiści. Czasem wszystko na raz. Ostatnio coraz częściej tracę kontrolę nad swoimi negatywnymi emocjami,