Stoppie

przestawiam komputer na tryb hulajnogowy,

cofam się we wspomnieniach do czasów

słusznie niebyłych (wyrabianie w sobie afantazji,

ciągnięcie się za pysk w kierunku powszedniostek,

zmuszanie się do patrzenia w mało chmurne niebo!).

następuje mała dyslokacja: ja – z rozpędu

– gębą o asfalt. treść wpada (wdziera się!) do ust.

uszczknięcie spękanej przestrzeni: pomiędzy zębami

czuję kruszące się płatki głosek, ziemne wyrazy.

mówią mi się konie na biegunach z głowami

znanych literatów. ciebie, Florku, zwierzga Proust,

poniosą cię Varga z Masłowską, Konradzie,

a ty, Rafale, spadniesz z grzbietu autora

Podręcznego leksykonu wygłupów i szczeniactwa

(stare tomiszcze w iryzujących okładkach).

mendź, mendź – zachęcająco judzi mokry piasek,

ćwierćbajkowe babuleńki plotą mi na drutach

długie szale, słowotoczne smyczusie.

więc gadam. i będę to robić tak długo,

aż znielubi mi się miłość, czy jak ją tam zwać,

chropowatymi słowami określę ją jako wiadro

wełnianych pomyj (rozrachunek z dzieciństwem?

jeszcze czego! wstanę doroślejszy,

a zatem bardziej gówniarzowaty,

niż kiedykolwiek wcześniej!).