Strażnicy 1

- Wprowadzić ich.

Drzwi komnaty otworzyły się i do środka weszły trzy postacie w towarzystwie dwóch strażników.

- To oni? Tylko troje? Cóż, z roku na rok jest ich coraz mniej. Miejmy nadzieję, że będą chociaż coś warci.

Mężczyzna powoli przechadzał się dookoła. Podszedł do pierwszego chłopaka, którego mu przyprowadzili.

- Jak się nazywasz? – spytał.

- Erik, panie. – niepewnie odpowiedział młodzieniec.

- Nie jestem twoim panem. – w sali rozległ się śmiech. - A teraz, Eriku pozwolisz, że ci się przyjrzę.

Gabriel odrzucił kaptur z głowy i skierował swoje liliowe oczy na Erika, potem położył dłoń na jego głowie.

- I co? – spytał Nestor. – Nada się?

- Jest wystarczająco silny, żeby się do czegoś przydać. – odrzekł białowłosy. – Może coś z niego będzie.

Podszedł do następnej osoby. Była to niska nastolatka, która wyglądała na przestraszoną. Trochę mu zajęło uspokojenie jej. Nestor zaczynał się niecierpliwić. Została jeszcze jedna osoba.

Była to dziewczyna , przeciętna. Idąc do miasta można było spotkać masę takich samych dziewcząt. Różniła się od nich jedynie tym, że posiadała moc. Właśnie dlatego ona Erik i Mia znaleźli w tym ponurym miejscu z tymi dziwnymi ludźmi.

Gabriel podszedł do Cassandry i tak jak przy poprzedniej dwójce położył swoje blade dłonie na jej głowie. Wystarczyła chwila i już wiedział, że ona nada się doskonale. Uśmiechnął się pod nosem. Nestor będzie zachwycony.

- Doskonale. –powiedział. – możecie odejść.

Gdy drzwi komnaty zamknęły się za trojgiem młodych ludzi, w Sali został tylko Nestor i Gabriel.

- Ta ostatnia. – odezwał się staruszek. – Jest silna, prawda? Powiedz, że chociaż ona się do czegoś przyda.

- Owszem. Wydaje mi się, że tym razem będziesz zadowolony. – odparł białowłosy.

- To dobrze. – spojrzał na Gabriela. – Obyś miał rację, bo ostatnio bardzo rzadko jestem zadowolony.

Na korytarzu na trójkę nowicjuszów czekała czarnowłosa kobieta.

- Chodźcie za mną. Sprawdzę co potraficie. – powiedziała.

Cała czwórka szła korytarzem, aż dotarła do wielkich drewnianych drzwi, przy których stali dwaj strażnicy. Wpuścili ich bez słowa. Kobieta weszła pierwsza.

- Ta komnata. – wskazała ręką na pomieszczenie, w którym się znajdowali. – Jest objęta specjalną ochroną. To właśnie tutaj będziecie trenować, przynajmniej na początku. Teraz chcę zobaczyć co potraficie. Ty pierwsza. – podeszła do Mii.

Nastolatka była zdenerwowana ale wystarczyło jedno spojrzenie Igreny, aby dziewczyna zabrała się do roboty. Wyciągnęła przed siebie drobną, drżącą dłoń i z jej wnętrza wyrosła mała roślinka.

- To wszystko? – spytała Igrena. – Tylko tyle potrafisz?

- Chyba tak. – odparła tamta.

- Świetnie. Mam nadzieję, że wasza dwójka będzie lepsza, bo jeżeli wszyscy jesteście w stanie wykonać tylko jakieś marne sztuczki, jak to. – skinieniem głowy wskazała na Mię. – To nie macie tu czego szukać. – Teraz twoja kolej.

Cassandra stanęła dokładnie naprzeciwko Igreny. Powoli uniosła ręce i zamknęła oczy, gdy je otworzyła dookoła jej dłoni pojawił się płomień. Wszyscy obserwowali to w milczeniu. Po krótkiej chwili dziewczyna uniosła głowę, a ogień rozprzestrzenił się po całej komnacie. Cassandra spojrzała czarnowłosej kobiecie prosto w oczy i w tym samym momencie przed twarzą tamtej przeleciała fala ognia, przybierając kształty różnych zwierząt. Następnie nastolatka uniosła rękę i w jednym momencie cały ogień zniknął.

- Wystarczy, czy mam zrobić coś jeszcze, pani? – spytała Cassandra, a w ostatnim wypowiadanym przez nią słowie nie dało się nie zauważyć ironii.

Igrena od razu to wychwyciła i spiorunowała tamtą wzrokiem. Była już pewna, że nie polubi tej dziewczyny. Było w niej coś, co przypominało jej Kastiela. Była tak samo arogancka i pewna siebie, widziała to w sposobie jej chodzenia, a teraz również w jej oczach. Im dłużej się w nie wpatrywała tym bardziej była przekonana, że ta dziewczyna to tylko cała masa problemów, których tak łatwo nie da się rozwiązać.