Styks

Nie umiem już czekać.

Nie wiem, po co miałbym.

Cisza krzyczy

nawet wśród ludzi.

To, co we mnie najgorsze,

często wygląda jak spokój.

Jak śmiech.

Jak „jest okej”.

A przecież gasnę.

Codziennie.

Już nie chcę być mądry.

A ja jestem głupi.

Głupio myślę.

Głupio robię.

Głupio żyję.

I głupio będę umierał.

Bo czasem już wiem,

że się kończę.

Piciem

otulam ból do snu.

A rano —

znowu się budzę.

Niestety.

Bo nie proszę o pomoc.

Nie umiem.

Nie mam siły.

Nie chcę.

Zabrakło mi…

nadziei.

Tego, co robi ludzi silnymi.

Zabrakło mnie dla mnie.

27 —

powinno wystarczyć.

Przez Styks chyba przepłynę…

W końcu.