Sufler

już niepotrzebny. Egzamin zdany,

chociaż nie odpowiedziałam

na żadne z pytań. Nauczyłeś

otwierać oko i czułe ucho.

Odkryłam drogę, która wiruje

jak dziecinny bączek. Potrafię

zatrzymać - dowierzam sobie.

Teraz przyjaźnię się z wróblami.

Są wszędobylskie,

nie noszą wspomnień, wiją gniazda.

Każde zgubione szare piórko

zawiera delikatne światło. Przypomina,

że słowo i błękit od zawsze należą do Ciebie.

Komentarze (7)

MartynaM dwa lata temu

Wreszcie normalny i bardzo dobry wiersz. Ostatnio mało tu takich... 6

Dekaos Dondi dwa lata temu

Kikimoro↔Zwiewny tekst, jak wróblowe piórko, chociaż z pewną dozą "grawitacji już niechcianej"
Czasami ważniejsze są prawdziwe , jakiekolwiek odczucia, całym sobą, niż wiedza, na ich temat i nie tylko.
Takie skojarzenie me ślę:)↔Pozdrawiam:)?

kikimora dwa lata temu

A ja wciąż nie jestem wolna od wątpliwości. Dzięki za słowo.

Pobóg Welebor dwa lata temu

Mi też bardzo podoba. Coś jak "człowiek wiary" Kierkegaarda. No i te wróble, które uwielbiam ?
Pozdrawiam ?

kikimora dwa lata temu

„Człowiek wobec Boga nigdy nie ma racji”. To ważna część filozofii Kierkegaarda.Dziękuję za odwiedziny - serdeczności.

Szalej. dwa lata temu

Ten dziecinny bączek jednak, wstrzymywany...

Wybacz, ale chociaż wiem o co chodzi, to jednak nie mogę się powstrzymać od wiadomych skojarzeń.
W któreś z książek, z serii o Tiffany Obolałej - Pratchetta, jakąś stara czarownica uczy Tiffany, że sekretem jej długiego życia - miała z milion lat i właśnie umierała - było wstrzymywanie bąkow właśnie :D

Przez to - tak czy inaczej - nie umiem traktować serio tego tekstu :)

kikimora dwa lata temu

Rozbawiłeś mnie i to bardzo. Kiedyś pierwszy wers mojego wiersza zaczynał się od słów: Widziałam ptaka, który...Z racji niecnych skojarzeń zamieniłam go na kruka. Najważniejsze, że stać nas jeszcze na uśmiech.

Sufler

Komentarze (7)

Napisz komentarz