Superman

Jest zimno. Jesień daje o sobie znać. Szybkim ruchem idę, żeby zdążyć na pociąg. Nie chce, żeby ktokolwiek mnie zaczepiał. Śpieszę się. Wiatr zwiewa mój szalik na boki. Nie zatrzymuje się. Z boku słyszę tylko głosy:

- Da pan grosika?

,,Grzesiu, pomóż panu.’’

- Mógłby pan pożyczyć 2 złote?

,,Pomóż biednym, potrzebują.’’

- Niech pan zaczeka.

,,Będziesz smażył się w piekle.’’

- Śpieszy się pan?

,,Grzesiu, mamusia cię o coś prosi.’’

Odwracam wzrok. Przyśpieszam i skręcam w prawo. Tam mniej ludzi. Na pewno przestaną. Nie widzę ich. Widzę napisy. Mnóstwo napisów:

- Pomożesz bo możesz, masz to w genach…

,,Nie mogę.''

- Wystarczy 1 złoty, a uratujesz schronisko…

,,Nic nie zmienię.''

- Starsi zasługują na godne życie…

,,I tak umrą.''

- Zapobiegnij globalnemu ociepleniu…

,,Jest zimno jak cholera.''

Widzę stertę śmieci. Nie ma miejsca, żeby przejść. Przeciskam się wśród nich. W pobliżu latają ulotki. Jedna z nich uderza w moją twarz. Zdejmuje ją i przyglądam się niej:

- Pomagaj zadzwoń pod numer…

,,Przestańcie!''

Wchodzę w tłum. Słyszę tylko rozmowy. Nakładają się na siebie przez co powstaje głośny szum.

,,Zamknijcie się!''

Wkładam ręce do kieszeni. Podnoszę lekko ramiona, żeby zakryć szalikiem uszy. Zaczynam iść pod prąd. Wyłaniam się z tłumu. Widzę dziecko. Krzyczy:

- Mamo, mamo chce być bohaterem. Jak superman – Pokazuje na postać z komiksu.

,,Wszyscy chcą ale, nikt nie jest.''

Staje na przystanku. Jest mi jeszcze zimniej. Czuje jak moje serce szybciej bije. Chcę złapać trochę tchu. Nadjeżdża pociąg. Robię krok w jego kierunku. Waham się czy iść dalej. Ostatecznie wsiadam. Przez szybę widzę tylko ludzi. Obojętnych ludzi. W odbiciu to samo.