Świadek stworzenia

Z zniecierpliwieniem wyczekiwałem przybycia dwóch nowych istot,

lecz spośród wszystkich zgromadzonych byłem jedyny.

Gdy nagle - kaskady światła polały się na środek łąki.

Pośrodku niej zaś stały dwie postacie.

- "To oni, ludzie" - strachliwie wyszeptał ptak.

Przyjrzałem się zwierzętom,

ze zgrozą chowającymi się w koronach drzew i jaskiniach,

przyjrzałem się naturze,

która zdawała się być przywiędła i mniej zielona.

Lecz jedynym, co mnie przepełniało, była ciekawość.

Nie rozumiałem tych zwierząt,

nie rozumiałem tej roślinności.

Poczułem się jak ten jeden fiołek - który odstawał od reszty stokrotek.

Niespodziewanie wąż się zjawił,

owinięty wokół gałęzi tuż nad moją głową.

Jego łuski - nie oślizgłe, lecz majestatyczne -

przypominały zielone szmaragdy.

- "Przyjrzyj się uważnie tym dwóm nowym tworom Boga. Co widzisz?"

- "Coś niesamowitego"

- "Lecz wiedz, że takie nie są. Poprowadzą śmierć i zgubę na ten świat."

Wtem wąż przemienia się w cudowne stworzenie -

ni to mężczyzna, ni to kobieta - po prostu byt.

Oczy, niczym dwa gorejące niebieskie płomienie,

wpatrywały się w moją duszę.

Skóra zaś - blada i delikatna niczym płatek konwalii.

Włosy, niczym strumień promieni słońca,

opadały na koniec pleców.

- "Kim jesteś?" - pytam się oszołomiony.

Istota odpowiada melodyjnym głosem:

- "Mów mi Gwiazda Zaranna."

Struna w mym gardle została gwałtownie przerwana - bez możliwości wydania dźwięku.

- "Wiedz, że to, co widzisz,

to nie jest początek czegoś niesamowitego,

lecz początek końca."

Po idealnej twarzy potoczyły się dwa

idealnie wyrzeźbione diamenty -

tworzące za sobą iskrzące się bruzdy.

Znów spojrzałem na dwójkę ludzi,

nie z ciekawością - lecz z przerażeniem,

jak wszystkie stworzenia, które były tu przed nimi.