Świadomy masochizm

Często mówimy o sobie że jesteśmy kowalami własnego losu ale czy na pewno?

Jakby się głębiej zastanowić to stwierdzenie jest bardziej zakłamane niż może nam się wydawać na pierwszy rzut oka.

Paroma z naszych podstawowych celów w życiu jest bycie szczęśliwym, posiadanie drugiej połówki czy chociażby jednego prawdziwego przyjaciela.

Teoretycznie w byciu szczęśliwym nie ma nic skomplikowanego, potrzeba nam raptem szczerych chęci do działania i realizacji naszych marzeń, a jednak kiedy dopada nas wieczorny nastrój, same z siebie napadają nas przytłaczające wspomnienia lub okrutne wizje które nigdy nie miały miejsca i nagle całe nasze szczęście ulatuje wraz z deszczem za oknem.

Znalezienie punktu adoracji jest już nieco bardziej skomplikowane, ten nie ponieważ jest dla mnie za niski, tamta ma rude włosy, a ja wolę brunetki do tego jest dla mnie chamska i opryskliwa. W końcu znajdzie się taka która jest idealna, pogodna, z poczuciem humoru i znamy się już dłuższy czas. Wszystko było by pięknie gdyby nie fakt że mój ideał ma kogoś blisko od dwóch lat... Ale jednak będę przy niej bo czuję się szczęśliwy i bezpieczny , a przy jej chłopaku będę udawał że wszystko jest w porządku, a tak naprawdę to myślę że jest straszny i mocno nieodpowiedzialny przez co jestem tylko w środku rozdarty.

Natomiast szukanie przyjaciela to rosyjska ruletka. Codziennie spotykamy różne osoby czy to w szkole, w internecie no po prostu wszędzie i nie wiemy czy kolega z ławki to akurat on, a może ta dziewczyna z piekarni która zawsze się mile uśmiecha. Wybór jest ogromny i nie powinno być większego problemu, a praktycznie nie wiesz czy Dominik jest wobec Ciebie szczery i taki sympatyczny czy jednak chce Cię wykorzystywać jak Przemek kiedy uczyliście się jeszcze razem na uczelni i jak będziesz w potrzebie to czy Dominik Cię nie wyśmieje i nie pójdzie we własnym kierunku.

A teraz kiedy już opisaliśmy codzienne sytuacje i wiemy jak często nasza głowa płata nam figle i serwuje nam myśli inne niż tego oczekujemy to czy dalej jesteśmy kowalami własnego losu czy może ofiarami własnego umysłu?